NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BAS BLOKKER
Een echte ster is op zijn best in een slechte film. Natuurlijk is het fijn om een ster te zien schitteren in een schitterende film. Dat is genot over de hele linie. Maar een slechte film nog een beetje laten glanzen, dat kan alleen de echte ster.

Gerekend naar het aantal bedroevende films waarin hij speelde, moet Tommy Lee Jones uitgesproken sterallures hebben. Misschien komt het voort uit dezelfde nuchtere instelling als waarmee Michael Caine zijn carrière waardeerde: Eerst kies ik de interessante rollen, als die er niet zijn, dan de middelmatige rollen, en als die er ook niet zijn, neem ik die rollen waarmee ik de huur kan betalen.

Maar het kan ook mateloze ijdelheid zijn, goed spelen in een waardeloze film.

Waardeloos is misschien een te sterk woord voor The dead can't lie, ook wel bekend als Gotham. Ranzig, komt meer in de buurt. De eerste en enige film van regisseur Lloyd Vonfielle (ik kan het niet bewijzen, maar de naam klinkt te grotesk om geen pseudoniem te zijn) is nadrukkelijk geënt op het film-noirgenre dat veertig, vijftig jaar eerder zijn hoogtepunt beleefde en dat sindsdien heel vaak herontdekt werd op een veel lager niveau.

Tommy Lee Jones is een aan lager wal geraakte privédetective (herkenbaar aan de ijskast die slechts bier en mayonaise bevat). Hij krijgt de opdracht een dode vrouw te vinden en haar te zeggen dat ze d'r ex-man met rust laat. Hij vindt de geest-vrouw, raakt tot over zijn oren verliefd en gaat daar bijna aan onderdoor.

Met zijn hardhouten gezicht kan Jones onverschillig blijven terwijl het in hem stormt. Minieme positieveranderingen van zijn wenkbrauwen laten een scène kantelen. Als hij lacht, weet je dat je je maar beter kunt bergen. En als het nodig is, weet hij ook hoe hij schreeuwen moet.

Wie vanavond helemaal niks te doen heeft, moet The dead can't lie eigenlijk twee keer bekijken. Een keer voor Tommy Lee Jones en een keer voor zijn tegenspelers. Dat is het verschil.

The Dead can't lie (Lloyd Fonvielle, 1988, VS), BBC1, 1.45-3.20u.