NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
Op 17-jarige leeftijd ontvluchtte Jim Jarmusch zijn geboorteplaats Akron en belandde in New York City. Al snel ontdekte hij dat het leven in de grote stad even saai en leeg kan zijn als in een provinciestad in Ohio. Het nihilisme dat Jarmusch tot zijn levensfilosofie maakte is terug te vinden in zijn films, van zijn debuut Permanent Vacation uit 1980 tot de ongewone western Dead Man met Johnny Depp en de samuraifilm Ghost Dog die nu in de bioscoop draait. Zijn tweede film, Stranger than Paradise, is zijn meest geroemde verbeelding van de totale zinloosheid van het leven.

Hoofdpersoon in deze film is Willie, een door Lounge Lizards-saxofonist John Lurie gespeelde bankhanger die de hele dag niets anders doet dan tv-kijken, patience spelen en op paarden wedden. Zijn vriend Eddie met wie hij af en toe zijn verveling deelt, leidt een net zo opwindend bestaan. Toch klaagt Willie dat zijn leven op zijn kop wordt gezet als nichtje Eva uit Hongarije op bezoek komt. Maar na een wat stroeve start leren de twee elkaar te waarderen en wordt Eva opgenomen in de dagelijkse routine van het niets doen.

In een poging de sleur te doorbreken rijdt het drietal van New York naar Cleveland en daarna naar Florida. En daar moeten ze constateren dat die plaatsen net zo saai zijn als waar ze vandaan komen, alleen het weer verschilt. De doelloze zwerftocht eindigt er dan ook mee dat Willie weer koers zet naar huis, waar zijn bank, tv en oude verstofte leven op hem wachten.

Stranger than Paradise kan met recht 'minimalistisch' genoemd worden. Een verhaallijn of poging tot het opbouwen daarvan zijn volledig afwezig. De regisseur lijkt net zo stuurloos als de drie in het wilde weg rondtoerende hoofdpersonen. De zwart-wit beelden, veelal restmateriaal van Wim Wenders' Der Stand der Dinge waar Jarmusch als assistent-regisseur aan meewerkte, zijn bijzonder sober. De dialogen zijn hyperrealistisch en kennen een alledaagsheid die laveert tussen gaapverwekkende leegte en lichte ironie.

Volgens Jarmusch-fans heeft de regisseur zich met deze cultklassieker bewezen als een van de grootste onafhankelijk filmmakers ter wereld. En hoewel het triviale geneuzel en de stuurloze plot niet iedereen anderhalf uur kunnen boeien, kan niet ontkent worden dat Jarmusch er perfect in geslaagd is vorm en inhoud met elkaar in overstemming te brengen.

Stranger than Paradise (Jim Jarmusch, VS, 1984), ZDF, 0.00-01.25u.