NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Het meisje dat drijft in het zwembad. Het blauwe oog van haar broer, Boni. De moedervlekken op zijn rug, als hij in het ochtendlicht sluimert en zijn verkrachtingsfantasieën tegen de toeschouwer fluistert. Voor de Franse regisseuse Claire Denis draait alles in haar films om lichamen. Lichamen die als een soort atomen om elkaar cirkelen, elkaar afstoten of aantrekken, kortstondige conjuncties vormen om dan weer uit elkaar te vallen. Dat die lichamen aan mensen toebehoren lijkt haar veel minder te interesseren, evenmin als de vraag waarom die mensen elkaar aantrekken of afstoten.

In Denis' universum speelt God de hele dag met een dobbelsteen, want de enige reden waarom mensen elkaar ontmoeten, omhelzen of niet, is het toeval. De zwarte hoofdrolspelers in S'en fout la mort (1991) die hanengevechten houden, de slaapwandelende Katerina Golubeva in J'ai pas sommeil (1995) of de stoere mannen van het Vreemdelingenlegioen in haar meest recente film Beau travail (1999); wie ze zijn en waarom blijft onduidelijk.

In Nénette et Boni (1996) lijkt Denis wel extra onverschillig voor de vraag wie haar hoofdpersonen zijn. Zo onverschillig dat ik me ging afvragen waarom ze ze überhaupt voor een film had uitgekozen. Er zijn een broer en een zus, in de steek gelaten door hun ouders en uitgekotst door elkaar. Als de vijftienjarige Nénette zwanger blijkt moet ze ergens heen, dus komt ze bij haar broer terecht, als een geslagen hondje dat geconditioneerd de weg naar huis afloopt. Maar die op zich tragische gebeurtenis interesseert de filmmaakster niet. Nénette baart haar kind tegen wil en dank, opdat haar broer mooi teder mag zijn voor een huilende zuigeling. Nadat hij eerst mooi heeft geslapen, gepoept, gemasturbeerd, pizza's gebakken en over de bakkersvrouw gefantaseerd. De symboliek van broodjes als billen en borsten als taartjes, varkentjesroze suikerglazuur, een middelvinger die even in de slagroom glijdt, slappe piemels van deeg die tot stokbrood worden gebakken, is moddervet en op het kitscherige af.

Maar dan zijn er weer de norse wenkbrauwen van Nénette, het sprieterige baardje van Vincent Gallo als de bakker en de muziek van de Tindersticks, die bijna geen muziek is, maar meer een herinnering aan muziek, waardoor je je verstand en je verlangen naar verhalen en overtuigingskracht best even kunt uitschakelen. Al blijft dat ook na de film voor een derde keer te hebben herzien wel moeilijk voor de hele duur ervan.

Nénette et Boni (Claire Denis, 1996, Frankrijk), Ned.3, 0.55- 2.34u.