NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Doe Maar doet mij denken aan krakersrellen en kruisraketten, aan het fatalisme van begin jaren tachtig en aan de zinsnede 'totdat de bom valt'. Ik heb die periode grotendeels ontweken en toen ik weer in Nederland kwam wonen, in 1984, gingen de bandleden vrijwillig uit elkaar, op hun hoogtepunt, zonder te cashen.

De roem begon hun muziek in de weg te staan, vonden ze en dat was integer. Ze hielden niet van al die aandacht en dat komt niet vaak voor, zeker nu niet. Er waren in die tijd weinig vooruitzichten, de café's zaten 's nachts vol werkloze academici en iedereen stelde afstuderen en kinderen krijgen uit met een beroep op de komende bom.

Zodra Doe Maar vertrokken was, bloeide de economie op, betraden de eerste yuppies met beleggingsrekeningen de grachtengordel en werd de kruisrakettenkwestie opgelost. De bom maakte plaats voor een economische boom. Nu de Nasdaq inzakt en Nina in schande is heengezonden, gaat Doe Maar eindelijk incasseren. Hypotheken en pensioenplannen zijn inmiddels op gaan spelen. De wereld draait nog een eindje voort. Zij die "nooit meer met de kop op de buis wilden" hebben goed geregisseerde publiciteit. Hun beslissing om weer te gaan spelen werd eind vorig jaar met veel bombarie aangekondigd en nu het echt gaat beginnen, zie ik ze voortdurend voorbijflitsen. Het proefconcert kwam op alle avondnieuwsprogramma's en het eerste echte concert zal waarschijnlijk ook ruim in beeld komen. Gisteren eindigde een tweedelige terugblik op RTL4 en vanavond zijn ze op daar ook bij Barend en Van Dorp. In de terugblik klinken hun liedjes uit die tijd heel vrolijk en humoristisch, bijna zorgeloos en de wijsjes zwerven al een week door mijn hoofd. Ze deden niet mee met de gitzwarte punkmode van die dagen en met hun ska-ritme maakten ze iets bijzonders van het stoterige Nederlands. De opmars van de nederpop werd definitief, de zangtaal kon niet plaatselijk genoeg zijn en ging van ABN naar dialect, als tegenhanger van de globalisering. De docu bleef wel sterk aan de oppervlakte en ik miste het tijdsbeeld en de verklaring van hun succes. Steeds jongere kinderen die in katzwijm vielen. Was het escapisme? De vroegere fans en de oud-popjournalisten gaven er geen goede verklaring voor. De bandleden waren ook zo achteloos dat ze hun rechten niet goed vastlegden en lange tijd de merchandising van souvenirs aan anderen overlieten. Dat gaat nu anders. Ik had toch meer willen zien over hun latere loopbaan en de manier waarop componist Henny Vrienten met zijn muziek televisieseries opsiert. Ik heb inmiddels als kijker heel wat Vrienten-sounds tussen de oren zitten. Bijvoorbeeld de knappe klokklokklokklok-sound met een echo als het stil en spannend werd in de Varaserie De Geheime Dienst. Het geluid overheerste niet maar scherpte de zintuigen van de kijker. Ik ben dus een verlate liefhebber. Voor een commerciële omroep programmeert RTL beschaafd maar helaas met een scherp oog voor de kosten, zodat de documentaires vaak slordig in elkaar zijn gezet, zuurstokstijl. Dat was ook het geval bij de docuserie over seks in Nederland en over het koningshuis, interessante onderwerpen die te haastig zijn uitgevoerd. Ik ben niettemin blijven kijken omdat ik de concerten en interviews die ik gemist heb wilde zien en de andere gezichten die tieners toen hadden, weinig make-up, geen ringen door neus en lippen. Dat begon toen pas bij de krakers. Scholieren hadden nog geen geld en bijbaantjes. Ik vraag me af of we meer terugblikken uit de jaren tachtig zullen zien, toen de eerste post-geboortengolvers volwassen werden. Tot nu toe heeft het na-oorlogse historische beeld zich altijd op de jaren zestig en zeventig geconcentreerd, de provo's en het kabinet Den Uyl. In Andere Tijden, het uitstekende historische programma op zondagavond, zag ik wel een reconstructie van de zware veldslag rond Amsterdamse kraakpanden. We kunnen de somberheid van toen in de huidige vette jaren niet meer oproepen, zeker niet met de muziek van Cash Maar.