NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Gisteren kregen we de vreugde te zien van Waskracht! bij de uitreiking van de grote prijs van de Stichting Omroep Allochtonen. Verlengde witte limousine, champagne, toespraak en een paar fragmenten uit het winnende filmpje allo's, allo's dat ze zeker nog eens moeten vertonen, want het maakte mij nieuwsgierig en het speet mij dat ik het had gemist. Bahram Sadeghi vroeg aan de gewone mensen waar ze aan dachten bij het woord allochtoon. Een zwarte Surinamer dacht dat het een Marokkaan of een Turk was. Een blanke vrouw eveneens "en dat is tuig", voegde zij eraan toe.

Wanneer zal de welzijnsterm 'allochtoon' eindelijk uit het spraakgebruik verdwijnen en plaats maken voor benamingen van specifieke minderheidsgroepen? Dat zou een teken van integratie zijn en van groter inzicht in de samenleving. Allochtonen verschillen sterker van elkaar dan van autochtonen. Het wordt tijd dat een commerciële omroep weer de allochtonenprijs krijgt, want bij de publieke omroep heeft de presentatie van het onderwerp vaak iets zelfgenoegzaams "kijk ons eens liefdadig en goed zijn en daar moet u, witte kijker, een voorbeeld aan nemen" of het gaat weer over "de problematiek". Het is voor autochtonen bedoeld. Jiskefet heeft die zelfgenoegzaamheid afgelopen zondag raak geportretteerd in twee blanke interviewers van de 'etnische' cabaretier "Ik ben Hassan, ik heb een kaftan".

Bij commerciële omroepen is de aanwezigheid van een andere huidskleur in politieshows (Blauw Blauw), drama, soap of reality shows als De Bus meer terloops en vanzelfsprekend. Ze dingen niet mee naar de allochtonenprijs maar hopen bij allochtonen geld te verdienen. Jongeren en immigranten kijken ook meer naar de commerciële omroep dan naar de publieke. Het is een generatiekwestie. De ouderen die hoofdzakelijk publiek kijken, kennen weinig allochtonen persoonlijk, bij commercieel kijkende jongeren zijn de transculturele contacten en vriendschappen al vanzelfsprekender. Dat vind ik geruststellend. Ze zien de andere kleur minder dan de ouderen. Sylvana Simons? Presentratrice die veel betere programma's dan De Bus of Sexquiz on the beach aan zou kunnen.

Waskracht! zoekt soms overal te veel achter en het itempje gisteren over de zwarte man in geheel blanke mannenkoor van Huissen vond ik naar. Terwijl het koor uit volle borst zong, fietste de zwarte man over de dijk naar de kerk, liep hij eenzaam naar binnen en nam hij zijn plaats in tussen de anderen. Daarna werd hem gevraagd of het niet vreemd was dat hij daar eenzaam als zwarte man tussen 53 blanke zangers stond. Zou het niet kunnen dat de man gewoon goed zingt? Bij het interview reageerde hij wat verlegen: "Ik kan me voorstellen dat men een donkere man ziet staan temidden van een groep van 53 zangers en dat men zich afvraagt wat doet die man hier?" De redactie van Waskracht! had hem op een internetfoto ontdekt en gaf buiten de beelden verder weinig informatie, zodat ik als kijker met allerlei vragen achterbleef. Wat wilden ze nou bewijzen? Kon hij dan toch niet zingen? Wil het koor ook zo'n prijs krijgen? Vond Waskracht! het niet goed? Het filmpje was volslagen nutteloos. Als Waskracht! te lui is om alles uit te zoeken of te verklaren, kan het vluchten in het voorwendsel "lef" en "humor" maar lachen kon ik niet. Het doet me denken aan de twee uit Suriname afkomstige comedy-makers die ik tegenkwam bij een congres over allochtone televisie, eind vorig jaar. Ze waren bezig met wat ze noemden black comedy, humor met een creools tintje. Teleurgesteld wezen ze op de kleurenfolder waarin de NOS hun programma had aangekondigd. De nog uit te zenden serie staat niet bij de comedies gerangschikt maar onder het kopje 'multicultureel'. Ze hadden gelijk in hun verontwaardiging. 'Multicultureel' doet niet aan humor denken maar aan subsidiepotten en welwillende regeringsnota's. De commerciële televisie had het nooit zo gerubriceerd.