NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

TRACY METZ
De droom. Het ongure, unheimische gebied rond het centraal station van Utrecht wordt ingrijpend verbouwd. Gemeente én private beleggers zijn bereid honderden miljoenen te stoppen in dit Utrecht City Project (UCP), dat van deze betonwoestijn een droomstad moet maken. Kantoren, winkels, een nieuwe boulevard, een reconstructie van het theater Vredenburg, een urban entertainment center met hotel, concerthal en megabioscoop op het terrein van de Jaarbeurs, een facelift voor het station en aansluiting op de Hoge Snelheids Lijn - dit alles nog op maquettes en artist's impressions, begeleid door de lijzige soundtrack van de Titanic.

En de nachtmerrie. Maanden hebben de programmamakers van de RVU gewerkt aan hun documentaire Droomstad, en plotseling valt het UCP uit elkaar! Nou ja! Coördinator Robert Oey heeft besloten de uitzending toch door te laten gaan - "Het is nooit onze bedoeling geweest om de actualiteit te belichten" - maar voor de kijker komen sommige uitspraken nu wel in een merkwaardig licht te staan. Vooral de blik op de achterliggende mentaliteit van de betrokken partijen maakt Droomstad interessant. De Utrechtse wethouder die omonwonden zegt: "Private partijen steken hier honderden miljoenen in zaken die eigenlijk des overheids zijn". De Amerikaanse projectleider die met droge ogen vaststelt dat niet de de overheid, maar de private sector tegenwoordig steden bouwt. "We moeten eerst aan de economische verwachtingen voldoen voordat we aan de sociale of architectonische verplichtingen toekomen." De directie-voorzitter van MultiVastgoed die voor de 'consumens' een 'microklimaat' wil scheppen. "Ze moeten niet per se consumeren, dat klinkt een beetje kapitalistisch (...) maar de winkels moeten natuurlijk wel hun omzet kunnen draaien." Ja, natuurlijk. De Amerikaanse ontwerpers denken dat het mogelijk zal zijn (zou zijn geweest?) om het UCP achttien uur per dag draaiende te houden.

In deze door de economie gedomineerde tijden is goed dat een omroep systematisch aandacht besteedt aan onderwerpen als internet- investeerders, merkbeleving, de bouwwereld en de infrastructuur. Jammer van Per saldo zijn de kleine oneffenheden: een commentaarstem die één keer te horen is en daarna niet meer, één verdwaalde vraag van maakster Janine Prins. Zij is de Amerikaanse ontwerper van het urban entertainment center Jon Jerde over de halve aardbol achterna gereisd, maar vermeldt niet dat hij ook de ontwerper is van de Koopgoot in Rotterdam. Belangrijker is dat Droomstad lastige vragen niet stelt. Moeten we er rouwig om zijn, dat de stad onder onze kont vandaan wordt verpatst? Of mogen we blij zijn dat er beleggers en ontwikkelaars zijn die in ruil voor een redelijk rendement, bereid zijn de investeringen te doen die het openbaar bestuur niet kan opbrengen? En waaróm kan het gemeentebestuur dat niet opbrengen, in deze tijden van de grootste welvaart sinds het jaar nul? Als, zoals de wethouder zelf zegt, deze zaken eigenlijk des overheids zijn?

Per saldo, Ned.3, 20.34-21.03u.