NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Society-commentator Gert-Jan Dröge slaapt wel erg lang uit na zijn katers voor hij die beelden gaat monteren. Afgelopen vrijdag was het Eurovisie-songfestival aan de beurt. Van bijna een jaar geleden. Ik zag de aankondigingen maar tijdens de uitzending ben ik zelf gaan slapen. Een verslag van het boekenbal van vorig jaar zou ik ook niet volhouden. Al die Dröge-kwinkslagen zijn dan keiharde broden geworden waar je elkaar mee kunt bekogelen.

Zo bijzonder is het programma nou ook weer niet dat het langer dan een paar weken kan overleven. Maar bij Glamourland zie ik dames 's nachts in blote jurken door een zomers buitenfeest stappen, terwijl buiten de sneeuwvlokken dwarrelen. Dan gaat de televisie uit, want als er tijdens dat feest iets bijzonders gebeurd was, had ik het inmiddels uitgebreid gelezen. De uiterste houdbaarheidsdatum is allang verlopen. Stan Huygens of Privé laten de roddelconsument tenminste niet antechambreren en schrijven het binnen een paar dagen op.

Ik voel me bekocht als tijdens een televisiereportage de zon op zijn heetst schijnt en de vogeltjes hard fluiten, terwijl in het echt de bomen nog kaal zijn. Gisteren bekende Rutger Kopland aan Wim Kayzer zijn doodsangst, maar het was lente 1999, want in Groningen kunnen de bomen niet verder in blad staan dan hier. Hij had toen een half jaar eerder een hartaanval gehad. Inmiddels moet het anderhalf jaar geleden zijn en hij zal er wat anders over denken dan toen. "Wie ik (toen) was, kan ik niet meer bezoeken", zei een troosteloze Kopland. In de uitzending van gisteren was dat ineens wel mogelijk. Ik ben gesteld op versheid, tenzij het niet anders kan. De kijker bepaalt wel of een uitzending klassiek is en de tijden kan doorstaan, niet de interviewer. Waarom kon die Kopland vorig jaar niet meteen worden uitgezonden? Ja, ik begrijp het wel, Kayzer schrijft in de uitnodiging aan zijn interview-objecten dat vele andere Nobel-prijswinnaars en wereldgenieën met de serie meedoen maar dat kan toch nog steeds als hij zijn eindproducten direct uitzendt? Een uitzending kan altijd nog, jaren later, worden herhaald. De Dode Dichtersalmanak met filmpjes van overleden dichters die uit eigen werk voorlezen ontleent zijn charme aan dat herhalingseffect. Je kijkt naar de kunstzinnige opwinding van jaren her, de kleding, haardracht, de humor, het gelach in het publiek. Ik ben benieuwd hoe dat excuus van de paus het in archiefvorm zal doen. Ook de katholieke kerk ontkomt niet aan de tijdgeest. Het is wel de moeder van alle verontschuldigingen omdat de katholieke kerk zulk fantastisch theater maakt. Al die andere excuses, president Clinton voor vier eeuwtjes slavernij, Kok voor de karige behandeling van de joden vlak na de oorlog, toenmalig Duits president Von Weiszcker voor de bezetting van ons land, de Japanse regering voor de bezetting van ons Indië, vallen erbij in het niet. Dit was de beste televisie, de oude paus, feilbaar hangend aan zijn staf, terwijl hij bibberend met een scheef oog de tekst voorleest van het excuus voor zo'n twee millenniaatjes zondig christendom. Ongetwijfeld is het hard bevochten op de conservatieve curie om als kerk van bovenaf anti-semieten te corrigeren. Excuses namens hen, want zelf heeft de paus geen fout verleden. Het wordt potsierlijk, als meer dan de helft van de mensheid, de vrouwen, er nog als categorie aan wordt toegevoegd. Hupsakee, ook klaar.

Na zo'n excuus komen dan de wegingen van mensen die het wel of niet genoeg vinden of er nog wat bij willen, van CDA-man De Hoop Scheffer, van Buitenhofs interviewduo Elles de Bruin en Tessel Blok, kardinaal Simonis in Kruispunt. Maar wie kan op tegen de theatrale kus op de benen van de gekruisigde Christus, in close up? Woytila is een groot acteur in de kerk van het beeld. Daar zou de gortdroge Simonis van kunnen leren. Misschien was Dröge er wel bij, in Rome. Volgend jaar zullen we het weten.