NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Spijt hadden ze achteraf niet, want ze zijn er op vooruit gegaan. Rob: "Wat je doet, is kiezen voor jezelf en je kunt dat egoistisch uitleggen. Maar als ik een instap neem waar ik me gelukkig in kan voelen, kan ik de anderen meer bieden."

Inge: "Ik voelde dat ik niet goed in mijn vel zat. Ik heb nu meer energie dan toen ik me niet lekker voelde in mijn huwelijk".

De vier kinderen zijn veel minder enthousiast over de echtscheiding van hun ouders. In de tweedelige documentaire Scènes uit een echtscheiding van Nousjka Thomas zijn er weinig illusies over het effect van de echtscheiding op kinderen. Ik heb het verslag van deze alledaagse misère ademloos uitgezien. De titel doet denken aan Ingmar Bergmans film Scènes uit een huwelijk die bijdroeg aan de zwarte kijk op het huwelijk in de jaren zeventig. Een jaar of wat geleden zou een documentairemaker nog willen aantonen dat een echtscheiding eigenlijk was bedoeld voor de kinderen, onder de mantra: "Een goede echtscheiding is beter dan een slecht huwelijk". Mensen die echtscheiden, houden zich daar nog steeds aan vast maar twee generaties na het begin van de echtscheidingsgolf is het publiek wel wijzer. Inmiddels is er de populaire bestseller "Elementaire deeltjes", Houellebecqs bittere aanklacht tegen zelfontplooiende jaren-zeventig- ouders. Mislukte bezoekregelingen, ontsporende kinderen, uitgebleven alimentatie, voortslepende gerechtelijke procedures, vaders die hun ex terroriseren of zelfmoord plegen, het komt allemaal in talkshows en nieuwsprogramma's aan bod. Op typisch Nederlandse manier zijn er bemiddelingsbureaus opgericht om de scherpste kantjes eraf te slijpen. Thomas volgde Rob en Inge bij de bemiddelaar en thuis bij de kinderen. Rob was na 20 jaar huwelijk bij een vriendin ingetrokken en Inge werd daarna verliefd op een vrouw die bij haar en de vier kinderen introk. De vriendin nam drie kinderen uit twee eerdere huwelijken mee. Het oude huis van Rob en Inge was een overvol hotel geworden met dienstregelingen en druk verkeer van komende en gaande mensen en kinderen. Koffers werden gepakt, vaders verschenen aan de voordeur.

Rob kon de bezoekregeling niet aan. Waarom, wilde hij niet echt zeggen met de camera erbij, maar ik had de indruk dat zijn nieuwe vriendin weinig op had met andermans kinderen. Inge wilde onderhand ook wel eens een weekeindje voor zichzelf en haar vriendin zodat de ouders tijdens emotionele bemiddelingssessies de kinderen naar elkaar schoven. Meestal gaat het andersom, de ouders trekken aan de kinderen, maar elke echtscheiding heeft haar eigenaardigheden. Thomas interviewde de kinderen apart en die vonden dat het allemaal te snel ging. Je zag de omkering van rollen: de ouders wanhopig omdat ze de situatie niet meer in de hand hebben, de kinderen die volwassen moeten schikken en plooien. Kinderen zijn conservatief en willen vertrouwdheid. De oudste dochter van 17, Jooske, had moeite met de relatie van haar moeder: "Als ik jullie zie zoenen, vind ik dat gewoon walgelijk". Omdat ze niet bij Rob kon wonen en het huis te vol was, sliep ze in het schuurtje. Dan eindigde de relatie tussen Rob en zijn vriendin en dat was ook de oplossing voor de bezoekregeling. De kinderen konden voortaan wel in zijn nieuwe huis terecht, in de Amsterdamse Bijlmer, waar veel gescheiden vaders een huuroptrekje hebben. Dochter Thialda had een vriendin, van wie de gescheiden vader ook daar in de buurt woonde. Rob werd gefilmd toen hij zijn twee bedden zes trappen opsjouwde, helemaal alleen en zonder hulp van partner, vrienden of kinderen. Een prachtig plaatje van individualisering. "Ik ben alleen in een situatie geraakt dat ik mezelf ontdek en met mezelf aan het werk ben en verander", zei Rob, terwijl hij op het balkon uitkeek over de groenstrook tussen de flats. Een knap eigentijds portret.