NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DANA LINSSEN
Het duurt even voordat je je realiseert dat Carne trémula geen horrorfilm is met lappen lillend vlees, maar de film van Pedro Almodóvar die hier onder de titel Live Flesh is uitgebracht. Als Almodóvar in Brazilië of Mexico was geboren, dan had hij vast carrière gemaakt met een of andere langlopende bizarre soap. Nu maakt de Spaanse regisseur soaps op filmformaat met een snufje Dali en Buñuel.

Zijn leukste film is wat mij betreft die met de tongbrekende originele titel Mujeres al borde de un ataque de nervios (Women on the Verge of a Nervous Breakdown uit 1988), die je een breuk deed lachen om hysterische wijven, neurotische moeders en gestoorde dochters. Malle maar parmantige dames hebben duidelijk Almodóvars voorkeur, al is hij inmiddels voornamelijk bekend als ontdekker van Antonio Banderas.

Carne trémula is wat dat betreft een uitzondering. De twee sterkste rollen zijn weggelegd voor de invalide politieman David (Javier Bardem) en de pizzabezorger die hem ongelukkigerwijs in een rolstoel deed belanden: Victor (gespeeld door Banderas-lookalike Liberto Rabal). De nogal vernuftige en sterk op toeval en noodlot leunende plot is ontleend aan de gelijknamige roman van Ruth Rendell. De twee mannen draaien om dezelfde vrouw en dat geeft Almodóvar ruimschoots de gelegenheid om al dat 'live flesh' uit de titel uitgebreid in beeld te brengen.

Voor de rest gaat het erom hoe helden schurken kunnen worden en andersom. Niet alleen is er nogal wat verwarring over de vraag wie er nou echt verantwoordelijk was voor het pistoolschot dat Davids benen verlamde, ook worden er nog wat andere plotlijnen door elkaar gehusseld. Het komt de film niet ten goede. Van Almodóvar willen we surrealistische sociale portretten zien, maar een thrillerfilmer is hij duidelijk niet. Ook de portie maatschappijkritiek die hij in zijn geschiedenis verpakt, door de film van een proloog in de Franco-tijd te voorzien en de rest van het verhaal een soort 'zo-zie-je-maar-wat-er- van-komt'-toontje mee te geven, doet wat gratuit aan. Al met al maakt Carne trémula een tamelijk doffe indruk. De vertrouwde, hilarische Almodóvar laat zich bijna niet zien, waardoor de film iedereen die toch al niet van de Spaanse meester der overdrijving hield alsnog gelijk geeft. Wat kan humor toch saai zijn.

Carne trémula (Pedro Almodóvar, 1997, Spanje). Canvas, 20.55-22.40u.