NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het is de omgekeerde wereld, een auteur die met vuur beweert dat er niets nieuws in haar boek staat en journalisten die haar aanvallen omdat ze teveel uit de school zou hebben geklapt.

Als het aan Kamerlid Marjet van Zuijlen ligt, hoeven we haar boek niet te kopen omdat alles wat ze over haar medefractieleden schreef, al bekend zou zijn. Gistermorgen, in De Ochtenden, zei ze dat ze voor publikatie nauwkeurig was nagegaan of alles al in de kranten had gestaan en ja hoor, dat was zo. Als mediaspecialiste van de PvdA-fractie had ze zich van de boek-interviews waarschijnlijk wat anders voorgesteld. Over het minderwaardigheidscomplex dat ze Duivesteijn aanwreef: "We hebben eigenlijk allemaal een minderwaardigheidscomplex". Zou ze zichzelf ook een hyena vinden, net als fractiegenoot Van Gijzel? Ik begreep later dat ze bij De Ochtenden aan het spijbelen was van een belangrijke fractiebestuursvergadering waar ze streng zou worden toegesproken. Deed me denken aan de keer dat de parlementaire commissie voor de Bijlmerenquête een stemming in de Kamer oversloeg voor een televisie-optreden bij Paul de Leeuw. Camera-aandacht is toch het leukste wat er is. Ik had me verheugd op een heel dagje Van Zuijlen maar na de uitgestelde fractievergadering was ze er plotseling niet meer. De programma's gingen wel door. B&W had Van Zuijlens fractiegenoot Oudkerk te gast die zijn eigen dagboek wel had geschreven maar niet had gepubliceerd. Ik moet bij hem nog steeds denken aan die grote sprong in het ballenbad die hij ooit beschreef. De ballen onder hem werden geplet en hij kwam, anders dan zijn zoontje, hard neer. Dat dus geen tweede keer. Oud-staatssecretaris van Defensie B. Stemerdink kon vertellen over zijn oprechte memoires uit zijn politieke tijd maar hij vond ze anders dan die van Van Zuijlen. "Vrouwen komen ontzettend gauw in WAO omdat ze zo gevoelig zijn voor de werksfeer", was Stemerdinks conclusie. "Van Zuijlen is een aankomende WAO-klant omdat ze het moeilijk heeft".

Van de jeunesse dorée schakel ik over naar Jacques Chirac, de grootste president dezer aarde. Die daalt binnenkort af naar de Lage Landen voor een gesprek met onze trotse kriel-Kok en hij had talenwonder Ivo Niehe van te voren een interview gegund in zijn paleis. Chirac zei niet zoveel bijzonders op Niehes onscherpe vragen, meestal weetjes die de president dan moest bevestigen. Chiracs strapatsen als burgemeester van Parijs beschreef hij wel in de omlijstende beeldrepo maar in het gesprek durfde hij ze niet aan te roeren. Maar misschien hadden topinterviewers als Paul Witteman of Jeroen Pauw het er niet beter afgebracht. Een staatshoofd is altijd moeilijk te ondervragen, zeker een Frans staatshoofd. Daar komt bij dat de gemiddelde Niehe- kijker het niet zo heeft op Frans-Nederlandse diplomatieke finesses. Niehe had zoals gebruikelijk aardig biografisch beeldarchiefmateriaal. In deze krant komt nog een interview.

Interessant vond ik de manier waarop het gesprek in het Elysée was ingekleed. Chirac en Niehe zaten tegenover elkaar bij een zwart gelakt salontafeltje, een beetje verloren midden in een lege met zwaar rood tapijt beklede zaal. De president zat niet op een brede troon maar op een hoge, klatergouden met rood fluweel beklede stoel, type net bordeel, dezelfde stoel als die van Niehe.

Alleen al die bezwerende, bijna wegwerpende manier van praten van Chirac is zo anders dan we in Noord-Europa en Amerika gewend zijn. Hier in de protestantse cultuur moet een politicus een goudeerlijke indruk maken, ginds zwieren de zinnen uit de mond, begeleid door weidse gebaren; soms vouwde hij de handen in concentratie. Het is een culte, een eredienst. Het minst diplomatieke wat hij zei was dat hij Hans van Mierlo weliswaar "un peu étonnant" vond maar toch interessant. Van Chirac hoeven we dit jaar geen memoires te verwachten.