NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Kop op, Charlie Brown

Door PAUL STEENHUIS
Charles M. Schulz, de schepper van de wereldberoemde stripfiguren Charlie Brown en zijn hondje Snoopy is zaterdagavond in zijn slaap overleden, in zijn huis in Santa Rosa (Californië). Hij is 77 jaar geworden. Zijn vrouw Jeannie was bij hem. Gisteren, zondag, verscheen de laatste Charlie Brown-strip die Schulz voor de (Amerikaanse) zondagskranten maakte.

Hij was begin januari al gestopt met de dagstrip over Charlie Brown, die hij bijna vijftig jaar lang tekende, en hem tot een van de meest gelezen striptekenaars ter wereld maakte. De avonturen van Charlie Brown, het sombere ventje met een groot rond hoofd, verschenen dagelijks in 2.600 kranten, in 75 landen, in 21 talen. Schulz werd eind vorig jaar aan darmkanker geopereerd. Om zich op zijn herstel te concentreren, stopte hij. Als jongetje was hij net zo'n ventje als Charlie Brown, zei Schulz in interviews: een schuw, teruggetrokken jongetje met uitstaande oren, dat bang was voor agressieve, pestende kinderen en geen grote eigendunk had. Zijn eigen jeugdervaringen, als enige zoon van een kapper in het plaatsje St. Paul diende als voornaamste inspiratiebron voor de Peanuts-strip, waarvan de eerste in 1950 verscheen: de toon wordt daarin meteen gezet. We zien Charlie langslopen, terwijl zijn vriendjes, gezeten op de stoeprand, tegen elkaar zeggen: 'Daar heb je die goeie ouwe Charlie Brown,' in het laatste plaatje concluderend: 'Wat haat ik hem!'De kinderwereld in Peanuts is bepaald niet zorgeloos en vriendelijk. Het is een wereld vol depressies, beledigingen, sarcasme en gefnuikte ambities: zo zijn er eindeloze reeksen strips waarin Charlie zijn vlieger probeert op te laten, of probeert rugby of baseball te spelen, waarbij hij voortdurend faalt en gepest wordt door zijn kameraadjes. Vooral door Lucy, het meisje met de scherpe tong, die hem bijvoorbeeld toevoegt: "Ha, Charlie Brown... Is dat je hoofd, of verberg je je achter een ballon - HAHAHAHA." In het laatste plaatje schopt Charlie een radio weg waaruit de opmerking klinkt: "Wat is er in deze wereld heerlijker dan het vrolijke gelach van kleine kinderen?" De kinderen in Peanuts 'spreken ons aan omdat het monsters zijn', schreef de Italiaanse auteur Umberto Eco ooit, 'ze zijn de spiegel van onze moderne neuroses'. "Sarcasme is een slechte eigenschap. Maar het is goed voor de creativiteit", zei Schulz over zijn eigen werk.

De bitterheid in de strips werd getemperd door de vrolijke en vloeiende tekenstijl van Schulz. Hij werd naarmate hij ouder werd milder, en legde meer de nadruk op slapstick en de romantische escapades van het hondje Snoopy en het vogeltje Woodstock. Toen hij in 1968 voor het eerst een zwart jongetje, Franklin in de vriendenkring van Charlie introduceerde, kwamen er onmiddellijk protesten van sommige Amerikaanse kranten. Zij wensten geen rassenintegratie in hun favoriete strip. Schulz hield voet bij stuk: "Als dat niet mag stop ik er mee", liet hij weten. Franklin bleef in Peanuts.

( a d v e r t e n t i e s )