NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In een bejaardenwoning in Hoogvliet verkeren enkele vrouwen en hun kinderen in de ban van 'tante Mildred' en 'de Geest'. De kinderen gaan niet meer naar school. Niemand grijpt in.

Door onze redacteur SHEILA KAMERMAN

HOOGVLIET, 29 JAN. Wendell van Hoop (44) is de wanhoop nabij. Begin vorige maand is zijn vrouw Hetty (35) ingetrokken bij tante Mildred Isodora. Tante Mildred is "in de geest", zoals Wendell het gelaten uitdrukt. Ze heeft zich met enkele volgelingen in haar bejaardenwoninkje in Hoogvliet opgesloten. Door de hele dag te bidden en te zingen hopen ze op goddelijke genezing.

Dat zijn vrouw in "de fratsen" van Mildred trapt, vindt Wendell ongelooflijk. Maar veel erger vindt hij het dat ze hun twee kinderen, Jeanette (12) en Byron (13), heeft meegenomen. Wendell: "Mijn kinderen horen op school en niet in de ziekmakende omgeving van hun tante. Zij indoctrineert hen met bijgeloof en waanideeën."

P. Bolland, de klassenleraar van Jeanette in groep 8 van basisschool De Meander in Spijkenisse, is geschokt als hij hoort waar zijn leerlinge is. "Jeanette deed het heel goed op school. Ze had een prachtig kerstrapport." Hij denkt dat ze de gemiste leerstof nog wel zou kunnen inhalen als ze nu terug naar school komt. Maar dat zit er niet in. "We kunnen niet zomaar kinderen uit huis plukken", zegt behandelend leerplichtambtenaar M. Craane.

De ramen van Mildreds bejaardenwoning zijn beslagen. Alle gordijnen zijn dicht. Na veelvuldig aanbellen verschijnt een donker vrouwengezicht met hoofddoek voor het raam. Pas na lang aandringen doet iemand open. Binnen is het bedompt en warm. In de kleine huiskamer zitten vijf Antilliaanse vrouwen en zes kinderen, waaronder Jeanette en Byron, op de grond. De jongste is drie jaar oud. De kamer is leeg, op een witte, plastic tuinstoel in het midden van de kamer na. Daarin zit tante Mildred. Het is een frle, Antilliaanse vrouw van een jaar of zestig met een verkreukeld gezicht. Ze heeft net als de andere vrouwen en meisjes een hoofddoek om. "Dat moet van de Geest."

In huis moeten de schoenen uit. De kinderen zitten de hele dag muisstil op een rij tegen de muur. De vrouwen zitten aan de andere kant van de kamer tegen de verwarming. Ze zwijgen of prevelen wat voor zich uit. "We bidden en zingen voor genezing", legt Mildred ernstig vanuit haar tuinstoel uit. "We zijn allemaal heel ziek. Maar de Geest zal ons genezen."

Byron mag vertellen hoe ziek hij is. Hij staat op, een magere jongen met donkere krullen. "Ik heb al jaren vreselijke pijnen en overal uitslag", vertelt hij toonloos. "Niemand wist wat het was. Gelukkig is de Geest me komen helpen. Die praat via een familielid, via de bijbel of direct met mij. Ik moest mijn eten beter kauwen, zei de Geest. Kauwen tot het pap is. Het gaat al veel beter." Leraar Bolland, die Byron de afgelopen twee jaar in zijn klas had, noemt hem een intelligent kind dat weet wat hij wil. "Toen hij tien jaar was zei hij al dat hij naar het atheneum zou gaan." Inderdaad zat Byron in een havo/vwo-brugklas tot hij bij tante Mildred belandde.

Wendell van Hoop, die als procesoperator bij het chemieconcern DSM werkt, wachtte aanvankelijk af. Hij hoopte dat zijn vrouw of zijn kinderen vanzelf genoeg zouden krijgen van tante's zelfverzonnen religie, met haarzelf in de rol van uitverkorene. Wel belde hij verschillende keren op om zijn vrouw ertoe te bewegen naar huis te gaan. "Ze zei dat ze de bijbel zouden raadplegen. Daarna hoorde ik niets meer."

Het was Wendells schoonzus Emmy Kooijman (46) die na twee weken niet meer geloofde dat het vanzelf goed zou komen. Ze kent haar jongere zus langer dan vandaag: "Ze is vreselijk koppig, bijgelovig en heeft de neiging tot extreem gedrag." In de kerstvakantie belde Emmy de Raad voor de Kinderbescherming. De leerplichtambtenaar kon wegens de vakantie pas op tien januari worden gealarmeerd. Beide instanties beloofden de zaak te onderzoeken.

Maar veel kunnen ze niet doen, zeggen ze desgevraagd. Leerplichtambtenaar Craane kan ouders of verzorgers alleen sommeren hun kinderen naar school te sturen. Pas als na verscheidende gesprekken blijkt dat er geen verbetering optreedt, kan een procesverbaal worden opgemaakt. Craane: "Dan komt de zaak bij de officier van justitie, die moet oordelen of een boete of eventueel uithuisplaatsing gewenst is."

De Raad voor de Kinderbescherming kan wel direct ingrijpen als het kind ernstig geestelijk of lichamelijk wordt bedreigd, zegt M. Schelvis van de afdeling Rotterdam. "Maar dat gebeurt pas in allerlaatste instantie. Een kind weghalen uit een gezin is verschrikkelijk ingrijpend voor alle betrokkenen." Wel neemt de Raad de zaak zeer serieus, zegt Schelvis. "Er is een raadsonderzoeker in het huis geweest die een rapport zal maken."

Op basis van dat rapport kan de kinderrechter uiteindelijk tot een 'onder toezichtstelling' besluiten, waarna de kinderen uit het huis kunnen worden gehaald. Gemiddeld duurt het drie maanden voor het rapport af is omdat het zorgvuldig moet gebeuren, zegt Schelvis. "Maar intussen ligt de zaak niet stil: er wordt door hulpverleners geprobeerd contact te krijgen. Juist bij gezinnen van een andere culturele achtergrond moet je voorzichtig zijn met het opleggen van je eigen waarden en normen."

"Zie je wel", briest Emmy. Ze heeft vanaf het begin het gevoel dat instanties een of ander donkerbruin Antilliaans bijgeloof vermoeden. "Maar dat mens is hartstikke gek. Mildred denkt dat ze de Messias is. Ze heeft haar eigen sekte geschapen."

Wendell vreest voor de geestelijke gezondheid van zijn kinderen. Op zijn verzoek heeft de wijkagent van Hoogvliet een kijkje genomen. "Die kinderen horen gewoon op school", zegt J. van der Hor van de politie Hoogvliet. Maar volgens hem heeft ook de politie geen wettelijke middelen om iets te doen: "De kinderen zitten daar vrijwillig. De moeder is erbij. En ze worden niet mishandeld."

Mildred wil van geen kritiek horen. De kinderen hebben het prima naar hun zin, zegt ze. "Natuurlijk kunnen Byron en Jeanette niet naar school, ze zijn ziek." Ze weet niet hoe lang de genezing nog zal duren. "God is met hen bezig." Jeanette, die met gebogen hoofd naast Byron op de grond zit: "Wat heb je aan school als je dood gaat?" Tante Mildred: "We blijven hier tot we beter zijn. We hebben voor maanden voedsel. We hebben niets van niemand nodig."

De vader van de kinderen schudt verslagen zijn hoofd. "Ze zijn kerngezond", zegt hij. "Ze hadden nooit wat. Alleen Byron heeft een suikerallergie." Schoonzus Emmy: "Ze worden ziek gemaakt. Ze moeten daar weg, liever vandaag dan morgen."

( a d v e r t e n t i e s )