NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Uit een lijst politiek correcte voorschriften voor de pers die mij ooit onder ogen kwam, is me één nuttige tip bijgebleven, namelijk een waarschuwing tegen het woord 'gemeenschap'.

Dat woord zou weinig recht doen aan minderheden. Een journalist zou specifieker moeten zijn. 'Gemeenschappen' veronderstellen stereotype unanimiteit en achterstand. Onderling meningsverschil is een teken van emancipatie. De term 'gemeenschap' zie ik vaak opduiken, ook nu weer bij de discussie over de vergoedingen voor joodse oorlogsslachtoffers en hun erfgenamen. Het is gemakkelijk om meteen naar de zaakwaarnemers te lopen voor kant-en- klare reacties, maar het journalistieke onderzoek zou daar niet bij moeten stoppen.

In de discussie van Barend en Witteman zag ik twee vertegenwoordigers van de 'joodse gemeenschap' bezwaar maken tegen het rapport-Van Kemenade waar weer andere vertegenwoordigers van de 'joodse gemeenschap' aan hadden bijgedragen. Er was helaas niemand van de rapporteurs bij de uitzending, wel de onderzoeker Lipschits en rabbijn Soetendorp. Lipschits vertelde treurig over een begrafenispolis van 100 gulden die hem onlangs voor 22 maal de vroegere geldwaarde was uitgekeerd. Zijn moeder was nooit begraven maar op afschuwelijk wijze omgekomen in Auschwitz. Blij was hij niet met het geld. "Ik had er recht op", zei hij. Ik durfde er niet aan te twijfelen.

Een afgrond opende zich. Er was nog tweeëenhalve kilometer Rijksarchief te gaan en Lipschits vroeg aan Sonja Barend om "gezellig" mee te komen. "Ik vind het helemaal niet zo gezellig, eerlijk gezegd", reageerde zij. "Bent u het niet zat?" Het werd me niet duidelijk of de bedroefde onderzoeker Lipschits en rabbijn Soetendorp allebei hetzelfde wilden. Waarschijnlijk niet. Eergisteren was bij B&W de 'Marokkaanse gemeenschap' aan de beurt in een gesprek over een lichter onderwerp: hoofddoekjes voor vrouwelijke moslimagenten. Dit keer nam het gesprek een onverwachte wending, omdat de redactie een breed scala aan gasten bij elkaar had gebracht. Het begon met een voorspelbare discussie tussen twee traditionele zaakwaarnemers. Van Duyn van de politiebond pleitte tegen en Groenlinks Kamerlid Femke Halsema voor hoofddoekjes bij de politie. Ze zag het als middel tot emancipatie. Dat was nieuw voor mij. Ze vond het ook multicultureel en dat is het zeker. Van Duyn vreesde dat de afwijkingen in het uniform verkeerde reacties zouden oproepen. "De politie mag die sentimenten niet voeden", zei Halsema en ze werd bijgevallen door de Neder-Marokkaanse zaakwaarnemer A. Aboutaleb. De hele 'gemeenschap' stond dus achter haar. De hoofddoekjes hadden gewonnen en ik was bijna uit verveling doorgezapt als niet de Neder-Marokkaanse schrijfster Naima El Bezaz was ingesprongen. Zij schrijft een boek over Marokkaanse vrouwen en volgens haar zullen die hoofddoekdraagsters niet bij de politie gaan. "De vrouwen mogen niet zelf chaufferen of met een man in een auto zitten", zei ze. In Marokko en in Turkije waren hoofddoekjes ook niet toegestaan bij de politie, dus waarom wel in Nederland, vroeg ze zich af. Het probleem bleek ingewikkelder dan de zaakwaarnemers deden voorkomen. Halsema ging er niet op in. Een man zei dat hij als enige Marokkaan de inspecteursopleiding volgde. Waarom zo weinig mannen? Voor hen is het verbod op hoofddoekjes geen beletsel. Zodra zo'n discussie zich buiten het middenveld begeeft, wordt ze interessant. De omroepzuilen hebben zich lang op dat middenveld georiënteerd. Sporen daarvan zijn nog te vinden bij radio-actualiteitenrubrieken, waar werkgevers, werknemers, belangenbehartigers en leiders van allerlei 'gemeenschappen' en afkortingen elkaar afwisselen. De televisie moet op stap voor beelden maar ook discussieprogramma's als B&W of Rondom Tien komen losser van de vaste telefoonlijst brandweer, politie, Lodewijk de Waal.