NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

DE REORGANISATIE van de uitvoering van de sociale zekerheid kan worden afgerond. Voorbij is de ruzie tussen de sociale partners en het kabinet over dit taaie onderwerp. Afgemeten tegen de grote woorden die zij eind vorig jaar nog spraken, en het bereikte compromis dat deze week werd gepresenteerd, hebben de organisaties van werkgevers en werknemers een erg soepele draai gemaakt.

De kern van het door hen bekritiseerde voorstel van het kabinet was dat de uitvoering van de uitkeringsregelingen een publieke taak zou blijven. Dat is nog steeds het geval in het plan dat nu naar de Tweede Kamer is gestuurd. De bewindslieden van Sociale Zaken blijven terecht vasthouden aan een strikte scheiding tussen publieke verantwoordelijkheden en private uitvoering. In de eerste plannen van dezelfde minister en staatssecretaris was die scheiding aanzienlijk minder helder. Zij erkennen nu ook dat hun aanvankelijke idee slechts zou leiden tot meer bureaucratie, afnemende klantvriendelijkheid en hogere uitvoeringskosten.

Vandaar de keuze voor een publiek Uitvoeringsorgaan Werknemersverzekeringen. Deze constructie betekent minder betrokkenheid van de organisaties van werkgevers en werknemers. Zij krijgen pas een rol als het gaat om reïntegratie van werklozen en arbeidsongeschikten. Het verklaart hun opgewonden reacties van eind vorig jaar.

NAAR GOED Hollands gebruik is de onvrede van de 'polderpartners' afgekocht met de creatie van een nieuw instituut waar werkgevers en werknemers wel een plaats hebben. Er komt een Raad voor Werk en Inkomen die zal bestaan uit vertegenwoordigers van werkgevers, werknemers en gemeenten, die onder leiding staat van een onafhankelijk voorzitter. Deze raad krijgt de bevoegdheid concrete voorstellen te doen voor het beleid ten aanzien van sociale zekerheid, arbeidsmarkt en reïntegratie. En belangrijker nog: de raad krijgt ook de beschikking over een budget.

Hoe deze constructie zich verdraagt met de opmerking van minister De Vries en staatssecretaris Hoogervorst dat hun keuze leidt tot bestuurlijke helderheid en eenvoud, is een raadsel. Zeker, in vergelijking met hun allereerste plannen is het nieuwe model overzichtelijker. Maar de Raad voor Werk en Inkomen die er nu terwille van de lieve vrede is tussengezet, neemt direct weer een stuk van die helderheid weg.

De begin jaren negentig begonnen herziening van de sociale zekerheid blijft op deze manier toch iets uitstralen van een tamelijk onbezonnen operatie. Het was evident dat er iets moest gebeuren. Maar wegens de diverse belangen die in het geding waren, is een echt helder model uitgebleven. Er is gekozen voor ingewikkelde herbouw op bestaande structuren, terwijl nieuwbouw op zijn plaats was. Het gevolg is dat er van de lappendeken die de sociale zekerheid was, niet veel meer in de plaats gekomen dan een andere lappendeken.

EN DAN RIJST toch de vraag waarom het allemaal te doen was. Om werklozen en arbeidsongeschikten weer aan het werk te krijgen. De economische hoogconjunctuur heeft de werkloosheid nagenoeg opgelost. Het aantal arbeidsongeschikten daarentegen is weer net zo hoog als begin jaren negentig. Tien jaar praten over herziening van de sociale zekerheid heeft dan ook in de praktijk niets anders opgeleverd dan een beschamend resultaat.

( a d v e r t e n t i e s )