NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Sinds een paar weken begrijp ik de aantrekkingskracht van de bungeejump: het is zelfmoord plegen zonder dood te gaan. Hup, ondersteboven Jan van Schaffelaar achterna maar dan zonder de gevolgen.

Nee, zelf heb ik het niet gewaagd, maar op de sofa heb ik het meebeleefd. Via een cameraatje dat op de helm van de jumpers was gemonteerd kon ik de gezichten volgen. De onuitsprekelijke, eenzame angst tijdens de ongeremde sprong, de schok en de lichte geruststelling als het bungee-elastiek plotseling hard aan de benen rukte, de oplopende spanning bij de volgende, kleinere val naar beneden en de bevrijdende lach als het allemaal was afgelopen, de lach van de overwinning op de dood. Ja, dan nog wel. Een man die ik op zeker 110 kilo schat, moest ook naar beneden en bij hem rekte de elastiek zo ver op dat hij met het hoofd een seconde of wat onder water ging. Dan vraag je je toch af of het allemaal wel houdt. Je zag het gespannen gezicht onder water verdwijnen, luchtbellen uit zijn mond en zijn geschrokken gezicht, dan vlogen de druppels in het rond als hij weer omhoog kwam. En geschaterd dat hij had, achteraf. Zo'n sprong is dus een snelle opeenvolging van hevige gemoedsbewegingen. Unieke televisie, maar voor mij nog geen aansporing om het zelf ook te gaan doen. De gefilmde bungeejump was het hoogtepunt van het programma Wie is de Mol, over een groep van tien echte mensen die weken lang in Australië aan het survijvelen waren. Ze moesten raden wie onder hen de verrader was en elke uitzending viel er een af. Het klasje had zich een keer zonder de juf, Angela Groothuijzen, van een hoge brug in een diepe rivierkloof moeten storten en vrijdagavond werden die opnamen bij het nakaarten nog eens herhaald. Twee vrouwen wilden eigenlijk niet maar gingen toch. De ene was wegens haar waagstuk "bekend geworden in Wageningen en omgeving", de ander vond deze elastieken overwinning een belangrijk moment in haar leven. Bij dwang was het traumatisch geweest. Niemand, behalve de winnaar op het laatst, had de saboteur geraden. Deborah deed zich veel onnozeler voor dan ze was en iedereen trapte erin. Ik vroeg me af of het ook met haar donkere huidskleur te maken had die dan onbewuste beschermingsinstincten opriep. Onterechte vertedering die zich ook zou hebben voorgedaan als ze zacht Heerlens had gesproken. Een deelnemer had zichzelf de schuld gegeven voor een van haar opzettelijke blunders. In die zin was de casting een stap voorwaarts, namelijk dat gekleurde mensen niet automatisch in de rol van good girl worden geplaatst. De bad girl was geraffineerd in haar acties en zelfs de minder subtiele sabotage werd geloofd. Het gemiddelde van 800.000 kijkers bijna een miljoen afgelopen vrijdag - was nog hoog maar naar de oorspronkelijke VRT-versie van Wie is de Mol in Vlaanderen hadden miljoenen gekeken. Het enorme succes van die andere afvalrace, Big Brother heeft Wie is de Mol een beetje in de weg gezeten.

Wie is de Mol was spectaculairder met al die stunts, maar de mensen keken liever naar het gevlooi in de apenkooi. Uiteindelijk gold dat ook voor mij, want als je een paar uizendingen van De Mol mist, raak je achter. Ik vond beide programma's niet ideaal. Een gevangenis of een groep die allerlei commando's moet opvolgen, laat net te weinig aan het initiatief over. Gelukkig werd er ook nog eens wat geweigerd. Twee vegetariërs aten geen vlees, ook al werden daar duizenden guldens mee verloren. Maar een oudere man liet zich een Yin en Yan teken tatoueren op de rug, voor het eerst, terwijl hij het zijn zoon had verboden. De camera had het zelfde effect als de stoere vriendengroep voor zijn zoon. Die heeft nu geen enkele reden meer om de inktnaald te mijden. En zo heeft iedereen zijn eigen uitdaging als hevige entertainment, met camera, helm en elastiek.