NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Gasten zijn als vissen. Als ze te lang blijven, gaan ze stinken, luidt een Waals gezegde. Dat geldt zeker voor bekende gasten van talkshows. Wie te vaak via de tv in de huiskamer verschijnt, wordt opdringerig. Hoe welsprekend hij ook is, mijn ergernis begint te groeien. Zappen helpt niet want de beroepsgast verschijnt op alle netten. Kan hij niet eens zijn mond houden? De kunst is om soms van de camera weg te blijven ter beteugeling van de inflatie.

De meningen van de Utrechtse prof-commentator Maarten van Rossem ken ik van buiten. Hij formuleert ze vlot en geanimeerd, maar gisteren moest ik in RTL4's jaaroverzicht nog eens zijn visie op Kosovo horen. Hij houdt zijn sigaret als een gewijd toverstafje in de hand, zit achteruit en boven de nicotinedampen orakelt hij: "Illusiepolitiek. Het werkt niet. We moeten simpel accepteren dat de Serven en Albanezen niet bij elkaar horen". Waar had ik dat eerder gehoord?

Er was ook een andere gast die te vaak de voet tussen mijn voordeur zet: Annemarie Jorritsma. Zo'n politica die is gespecialiseerd in weinig anders dan de quantummechanica van de macht. Dat betekent dat je de hele dag conventional wisdom moet toeteren. Volume is belangrijker dan inhoud. Zij vond dat de Kosovaren wel wat hulp konden gebruiken, huizen bouwen en zo. Presentator Jeroen Pauw keek haar aan of ze een Nobelprijswinnaar was.

Op Kosovo volgden de beelden van schietgeweld op scholen en pleinen. Ik vermoedde al wat voor commentaar ging komen, dus schakelde ik over naar Nova die een originele terugblikserie heeft lopen met veel historisch beeldmateriaal. Ik ben dol op archieffilmpjes omdat je dan mensen die inmiddels dood zijn, echt ziet bewegen. Ik zag een fotoverslag van het eerste, dodelijke auto-ongeluk aan het begin van deze eeuw. De gemotoriseerde koets met stuurwiel van baron van Asbeck raasde de Valkenburgse Cauberg af nadat de remmen het hadden begeven en bleef beneden met een achterwiel aan een poort haken. De baron vloog alleen verder met dodelijke afloop. Daarop volgde een overzicht van het aantal verkeersongelukken dat sinds de jaren zeventig flink is gedaald, met zwart-wit-archiefbeelden van oude auto's en uitgebrande wrakken. Onderhoudend en informatief.

Gisteren was een historische blunder van de BBC aan de beurt: de onderschatting van een orkaan in 1987. Bewezen foute voorspellingen, met veel gezag gedaan, zijn eigenlijk de leukste items aan het einde van een millennium, leuker dan al die profetische verklaringen dezer dagen. We zagen weerman Michael Fish met veel aplomb in 1987 voor zijn weerkaart de kijker geruststellen dat die geruchten over een orkaan toch echt niet klopten. Daarop volgde de verschrikkelijkste storm ooit in Zuid- Engeland. Bomen en elektriciteitsmasten knapten, huizen stortten in, dertien doden. De avond daarop moesten de weerlieden voor de nieuwspresentator komen uitleggen waarom ze zich zo hadden vergist. "We wisten het pas om middernacht maar dat was te laat om aan de mensen te vertellen", zei weerchef Ian Caskill. De mannen die anders zo vol zelfvertrouwen waren, zweetten bedremmeld voor de camera. Door een communicatiestoornis had de weerdienst geen berichten uit de Golf van Biskaje had gekregen waar de orkaan zich vormde.

Zo'n fout weerbericht kan op de dag zelf worden afgestraft. Wie zijn voorspelling de uiterste houdbaarheidsdatum van het hele volgende millennium geeft, hoeft zich zijn leven lang geen zorgen te maken. Maar op 1 januari zullen we weten hoe het zit met het millenniumprobleem. Daar zijn heel wat Rossemige uitspraken over gedaan. Als de optimisten gelijk krijgen, zullen de pessimisten snel zijn vergeten. Als de optimisten en sussers ongelijk krijgen, hoeven ze in ieder geval niet voor de televisie te verklaren waarom. Die zal het dan niet doen.