NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BAS BLOKKER
Suikergoed en marsepein. Op het gezicht van Juliette Binoche geen spoor van bitterheid. Het is oorlog; ze heeft net gehoord dat haar vriendje dood is; gisteren is haar beste vriendin op een mijn gereden. En maar zoetjes lachen. Het gezicht van Binoche, heeft Hans Beerekamp in deze krant geschreven, "is instant- poëzie, een onbeschreven blad, waar zich van alles op laat projecteren". The English patient maakt er dankbaar gebruik van.

The English patient was de Titanic van 1996. De liefde was verzengend, de decors adembenemend. Iedereen ging er heen en ging er nog een keer heen. De film kreeg negen Oscars. Het is dus een effectieve film. Je zou bijna denken dat er een handleiding bestaat voor de succesvolle film, maar dat producenten die niet te vaak durven gebruiken, uit angst de werking ervan uit te putten. Eens kijken: - Men neme een sprookjesachtig decor. (In The English patient zelfs twee: een klooster in pas-bevrijd Toscane en de woestijn) - Men kieze een zinneprikkelend verleden tijd. (Hier de koloniale tijd van voor de Tweede Wereldoorlog en de zinderende tijd van de Geallieerde opmars) - Men neme een liefdesaffaire. (Alweer twee: de één onschuldig ontluikend - denk aan het onbeschreven gezicht van Binoche - de ander schuldig turbulent) - Men houde een geheim verborgen. (Wie is eigenlijk die half-verbrande Engelse patiënt en wat verbergt hij?) - Men smere al deze elementen aaneen met bijpassende muziek. (Een bombastische, de scène nooit eens tegensprekende score) En klaar.

Regisseur Minghella voegde nog één krachtig ingrediënt toe, dat de film af en toe werkelijk interessant maakt. Kirstin Scott Thomas als de fatale liefde van graaf Almásy. Zo ledig als dat van Binoche, zo veelzeggend is het gezicht van deze Engelse actrice. Zij is de enige reden om te kijken.

The English Patient (Anthony Mingella, 1996, VS), RTL4, 20.30- 23.30u.)