NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Z.C.A. LUYENDIJK
Enige weken geleden belandde hij op een zaterdagnacht voor het eerst in tien jaar weer eens op het Rembrandtsplein in Amsterdam. "Ik wist niet wat ik zag: een enorme menigte van lallende en drinkende mensen, wel duizend, met een massa politie er omheen." Misschien een relatief klein voorbeeld van hoe de wereld voor Frank Wiering (1947) is veranderd, niettemin was de nachtelijke wandeling voor de VPRO-programmamaker veelzeggend. "Het past precies in de documentaire die ik wil maken, over 'Het Weekend'. Zo'n beetje als Jean-Luc Godard dat heeft gedaan in zijn film Week- End, maar dan op Nederlands niveau."

Wiering heeft geprobeerd de redactie van DNW (De Nieuwe Wereld) - waarvan hij samen met Sjors Brugmans eindredacteur is - te interesseren voor tijdverschijnselen als zuipwedstrijdjes in jeugdhonken, maar de respons was niet erg groot. De kijk op de veranderende wereld van DNW is breder, veel breder, en de redactie legt de lat hoog. Dat betekent dat de wereldomspannende informatiesystemen van het handelsconglomeraat Ahold van aanzienlijk meer importantie zijn dan het kroegleven in Nederland. "Die systemen van Ahold zijn een voorbeeld van De Nieuwe Wereld zoals wij die zien: de enorme revival van het kapitalisme na de val van de muur gekoppeld aan de grote snelheid waarmee geld en informatie over de wereld gaan. De gevolgen daarvan signaleren wij. Met die informatie zou Ahold ons beter kunnen bedienen dan de overheid. Er staan dus ook machtsvraagstukken op het spel."

Voor Wiering is DNW een bijna vanzelfsprekend vervolg op Beeldstorm, het programma waarmee hij vijf jaar geleden de digitale revolutie in kaart bracht. Daarvoor maakte hij o.m. Jonge Helden, het kunstprogramma Prima Vista en reportages voor Diogenes. Onder Roelof Kiers zat hij een tijdje in de hoofdredactie van de VPRO. Bekend werd Wiering vooral door zijn documentaires, waaronder een fraaie over de F-side van Ajax.

Wiering - die niet de filmacademie volgde - maakte in 1979 de speelfilm Andy, bloed en blond haar. Zoiets ziet hij zichzelf niet nóg eens doen ("te veel gedoe, te veel gezeur"). Een documentaire komt er wel aan. Het liefst noemt hij zichzelf programmamaker, omdat hij daarmee alle kanten uitkan. "Als documentairefilmer leg je vooral de werkelijkheid vast. Als programmamaker werk je breder. Met De Nieuwe Wereld kan je kwesties heel anders benaderen, journalistieker."

Binnenkort moet DNW wijken voor een dramaserie van zijn broer Robert. "Ooit maakten we de afspraak dat we nooit in elkaars vaarwater zouden komen. Die afspraak staat eigenlijk nog steeds, want hij is bij drama gebleven. We konden natuurlijk niet voorspellen dat we elkaar ooit in zendtijd zouden beconcureren".