NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Echte Nederlandse comedy, waarbij je om elke zin moet lachen, zoals de radiopsychiater Frasier of de grofbesnaarde huismoeder Roseanne, bestaat nu niet. De mensen die dat zouden kunnen schrijven, trekken zelf volle zalen in het land. Er is wel komisch drama, of lollig drama. All Stars, over een voetbalteam is lollig, de satirische soap Hertenkamp komisch. Bij beide moet ik zelden hard lachen maar de satirische maandagavondsoap Hertenkamp spreekt me net wat meer aan.

All Stars wil het volk bewust maken en dat kan saai worden. Afgelopen vrijdag werd de homoseksuele vriend van een van de teamleden geïntroduceerd. Het thema kwam uit de lucht vallen. De homovriend kwam fijnbesnord op een paard naar het voetbalveld rijden en was zo'n invoelende braverik dat de jongens al hun aanvankelijke kritiek lieten varen. Sportief, vlot, sexy voor de vrouwen langs de lijn. Leuk is anders.

Maar de schrijvers wilden de kijkers voorlichten voor zover die nog nooit een homo hadden gezien, wat ik me niet kan voorstellen. De kijker moest leren dat homoseksuelen de allerbraafste mensen zijn. Daar zijn we toch te rijp voor. Die fase van emancipatie met voorbeeldige rolmodellen is al lang voorbij. De leden van het voetbalteam in All Stars lijken te veel op elkaar. Er zijn weinig persoonlijkheden bij. Zanger Thomas Acda steekt er uit maar hij krijgt zelden iets leuks te zeggen. Het lijkt me moeilijk om telkens iets nieuws te verzinnen voor zo'n homogeen voetbalteam. Ze hebben ruzie met de clubvoorzitter Jack Wouterse maar er zijn geen heldere onderlinge tegenstellingen die tot spanninkjes aanleiding geven. Erg Big Brother. Een Britse comedy-maker zou zijn kans grijpen en de homoseksueel bijna om de aflevering als bij-thema laten terugkeren, zeker in zo'n groep jonge mannen, boordevol testosteron. Een kleedkamer is al niet de tolerantste plek van Nederland. Een Archy Bunker-achtige figuur die zich met zijn humor tegen zichzelf keert, zou grappiger zijn. De psychologie van All Stars is houterig. Het hele team ging tegelijk om, dus weg spanning, weg humor, weg alledaagse herkenbaarheid.

Hertenkamp is een persiflage op een uitstervend deel van het VPRO-publiek. Een communale villa met een gezin, een lesbisch koppel en een eenling die in ufo's gelooft. Echte intellectuelensoap maar ook niet meer dan dat. Het bevat typisch Nederlandse, ingetogen theaterhumor, die niet tot schaterlachen brengt, maar licht absurd is. Beetje Ederveen. Ik heb die humor nergens anders in die vorm gezien, misschien bestaat het in Scandinavië.

Wies is ingetrokken bij Eva en Wiebe. Ze hebben een bewust geaccepteerde driehoeksverhouding, echt jaren zeventig. Het zint Eva niet en dat moet ze toch onderhuids laten merken. Ruzie moeten ze kalm uitspreken met de " eerlijkheidstotem" in de hand. "Eva, zou je tot vanavond kunnen wachten, dan begint het evaluatieweekeind". "Ik geef meer dan ik terug krijg", klaagt de indringster Wies over Eva. "Het doet pijn om anderen zo egoïstisch te zien." Grappige scènes maar niet om voor thuis te blijven. Zo achterhaald zijn die mensen nu ook weer niet. De figuur Max zag een kind met Down-syndroom voor een buitenaards wezen aan. Even later zag ik de gevierde schrijfster Lulu Wang optreden bij Andries Knevel in Het elfde uur. Een vrouw met zakelijk talent. In haar nieuwste roman koketteert ze met seksueel misbruik. Een op de vijf kinderen wordt seksueel misbruikt, zei ze, en zij heeft de gave dat ze het kan herkennen. Haar roman is een "oase van erotiek" voor al die slachtoffers. Haar gekakel had genoeg komisch gehalte voor Hertenkamp.