NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het heeft even geduurd voor de betekenis van de titel Queer as folk tot me doordrong. Ik weet wel wat queer betekent, maar folk is lastig vertaalbaar. "Nichten als volk", "als stam", "als groep". RTL5 had het er op moeten wagen om de titel van deze dramaserie over de homoscene in Manchester te vertalen, want dan was er waarschijnlijk nog meer naar gekeken. Buiten Engeland, zeker in Nederland en Amerika, zou zo'n film van homo's supermensen maken, als hypercorrectie van een mogelijk vooroordeel. De kijkers zouden geen gewone mensen maar politiek correcte robots zien. Dat was bijvoorbeeld het geval bij de "multiculturele" comedy Ben zo terug waar de enige Turk een sullige goedzak was die zijn Nederlands verkeerd uitsprak.

Queer as folk schetste een beeld van het liefdesleven van jonge homo's die de clubs bezoeken. De spanningsboog lag tussen Stuart, een malicieuze veelversierder, en de goeiïge, maagdelijke Vince. Boezemvrienden vanaf hun jeugd die het nooit samen hadden gedaan. Stuart doneerde zijn zaad aan een lesbisch paar maar hij onttrok zich aan de vaderlijke verplichtingen. Niemand kon op hem bouwen maar de charmes van deze slanke krullenkop waren onuitputtelijk. Hij had een 15-jarige scholier versierd die hopeloos verliefd op hem was geworden, huis en haard voor hem wilde verlaten en ruzie kreeg met zijn vader en klasgenoten. Genoeg materiaal voor acht delen. Een serie met goede acteurs heeft als voordeel boven losse verhalen en boven een speelfilm dat de karakters veel tijd hebben om zich te ontwikkelen. Bij Oud Geld was dat ook het geval. Gaandeweg veranderde Stuart. Hij werd jaloers toen Vince een vaste vriend kreeg. In aflevering acht, afgelopen zondag, eindigden Stuart en Vince toch bij elkaar. Onderweg is er heel wat te zien geweest: de snelle, mannelijke seks, balancerend langs de aids-afgrond, de onzekerheid bij al die wisselende contacten, de conflicten van de jongen op school, met ouders, de geheimzinnige getrouwde homo. Moeilijke te maken scènes in drukke homobars. De seks was soms expliciet maar het stoorde me niet. In Groot- Brittannië veroorzaakte de serie tumult. In Nederland, waar homo's beter zijn geïntegreerd, bleef het stil.

Afgelopen week ben ik ook geboeid geweest door een BBC-portret van zes nachtelijke uitzendingen over een Amerikaans gezin met een zwarte vader en een blanke moeder: Storyville: an American Lovestory. Ook daar dreigen positieve stereotypen ter compensatie. De afstand en polarisatie tussen zwart en blank in Amerika is groter dan in Nederland. Door het recente verleden van segregatie hangen Amerikaanse zwarten anders dan Nederlandse nog steeds onderaan de etnische pikorde. Goede wil is niet genoeg om de kloof te overbruggen. Bill en Karen hadden ook een moeilijke tijd achter de rug in Ohio waar ze vandaan kwamen. Het aardige was dat raciale kwesties wel in de uit meer dan honderd uur filmmateriaal samengestelde serie voorkwamen maar niet overheersten. De dochter Cicily, die als "zwart" gold, maakte een moeilijke tijd door aan de gebalkaniseerde Colgate University, omdat ze moest kiezen tussen blank of zwart. Ze koos een jaarclub van blanke vriendinnen. Ze vertrok voor studie naar Nigeria en vader Bill vond het geweldig dat ze daar haar roots ging uitzoeken.

Ik kreeg ook de ouderlijke bezorgdheid te zien toen de 12-jarige Chaney haar eerste vriendje had. De 46-jarige Bill die worstelde met zijn alcoholprobleem. Karen moest haar baarmoeder laten verwijderen. Met zijn prachtige stem gaf blueszanger en speler Bill er commentaar op. Ook de kinderen en Karen vertelden. Aandoenlijke mensen zonder een spoor van zelfgenoegzaamheid. In een appartementje in Queens, mijn favoriete middenklasse-wijk in New York City. As op mijn hoofd: in de waslijst van programma's waar Jort Kelder optrad, stond ten onrechte De Tafel van Pam.