NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Er zijn van die factoïden die mij niets zeggen omdat ik me er niets bij kan voorstellen. Eén op de tien vrouwen wordt structureel mishandeld. Bijna elke minuut wordt er in de VS een kind misbruikt. Vergezeld van de steevaste waarschuwing dat "het zich in alle kringen voordoet".

"Het komt misschien wel voor in ieders familie, ieders kennissenkring, ook bij de collega waar je tegen opkijkt. Het is niet voorbehouden aan bepaalde groepen", zei officier van justitie mevrouw A. Brughuis gisteren in B&W over de mishandeling van vrouwen. Ze kwam met een ander factoïde: 60 tot 80 vrouwen wordt jaarlijks door partner of ex vermoord. "Dat blijkt uit onderzoek." Volgens mijn CBS- cijfers ligt het totale aantal moorden per jaar op vrouwen tussen de 50 en de 75 en dat komt dus allemaal door partners? Of ligt er ergens nog een ongeregistreerde stapel lijken? Om de verhoudingen even weer te geven: het jaarlijkse aantal moorden op mannen ligt tussen de 110 en de 150. Brughuis was dan ook aan het lobbyen voor opsluiting van mannen zonder dat de vrouw aangifte hoeft te doen. Het schijnt dat Justitie daar zo zijn bedenkingen bij heeft. De interviewster, Inge Diepman, kon zich niet voorstellen welke die bedenkingen waren. Ik had wel een paar vragen: moet de vrouw zichtbaar letsel hebben of is een enkel telefoontje naar de politie genoeg om de man op te komen halen? Of blijft het bij een ernstige waarschuwing? De praktijk lijkt me weerbarstiger dan Brughuis het voorstelde. De duivel zit in de details maar het hele talkshowgezelschap (blijf-van-mijn-lijf-huis, vriendin van vermoorde vrouw) was het roerend met haar eens: waarom talmt de overheid nog langer? Vrouwenmishandeling zal zich zeker in "alle kringen voordoen", maar ik geloof niet dat het in alle kringen evenveel voorkomt. Er zijn risicofactoren. De man is altijd dronken of werkloos of voelt zich met de rug tegen de muur staan omdat hij als immigrant in de Nederlandse cultuur zijn gezag heeft verloren. Ik kan me niet voorstellen dat in mijn kennissenkring van weldoorvoede middenklassers een op de tien vrouwen structureel in elkaar wordt geramd. Iemand die daarvoor waarschuwt, bereikt precies het tegengestelde van wat zij beoogt: totaal ongeloof.

De twee documentaires van Dokument over jeugdverloedering in Amerika en Nederland waren specifieker dan de B&W-uitzending gisteren. Algemene cijfers over kindermishandeling kwamen er wel in voor maar de voorbeelden spraken voor zichzelf. Margot van Heteren van de jeugdtuchtinstelling Harreveld vergeleek de Amerikaanse situatie met de Nederlandse. Zij schrok niet terug voor het geven van risicofactoren voor kindermisbruik: "Sociale armoede, slechte buurt, alleenstaande moeders, ouders die zelf zijn mishandeld". Vorige week toonde Dokument gewelddadige jeugdbendes die in Nederland in aantal toenemen. Er worden ook steeds vaker wapens gedragen. Het was een goed idee om zo'n uitstekende Amerikaanse documentaire in Nederlandse context te plaatsen, maar toch had ik meer Nederlandse voorbeelden willen zien. Vooral de laatste weken heb ik heel wat docu's over jeugdbendes over het scherm zien gaan. Het hangt in de lucht. Amerikaanse toestanden. Toch zullen dagelijkse schietpartijen tussen gangs la Chicago zich niet gauw in Nederland voordoen. Waar zit hem het verschil dan in? B&W had vorige week een adembenemende confrontatie tussen de vader van een onlangs in Amsterdam doodgeschoten fietser en twee jongens die in een soort tuchthuis zaten wegens geweldpleging. Ze gaven toe dat ze soms pistolen droegen. Dan voelden ze zich veiliger. Ze keken strak voor zich uit en toonden weinig empathie met de vader. Ik had niet de indruk dat ze hun gedrag na het uitzitten van hun straf en hun therapiesessies zouden veranderen. Was het maar zo gemakkelijk.