NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Amerikaans jongetje raakt 'plassertje' van zusje aan en moet het gevang in. De buurvrouw had het zien gebeuren en waarschuwde de politie. Het jongetje zei dat hij alleen zijn zusje had geholpen met plassen. Heel wat kinderen moeten gisteravond in de war zijn geraakt over dit verhaal van het Jeugdjournaal.

Hoe heb ik het nu, moeten al die kindertjes hebben gedacht. Elke avond is hun verteld dat dat aanraken van anderkinds plassertjes niet zomaar mag. Ze hebben heel wat zien passeren op de kinderbuis, tot kinderprostitutie in Thailand toe. Nou gaat er eindelijk een jongetje de gevangenis in voor doktertje spelen en is het nog verkeerd. Sommige verhalen zijn te ingewikkeld voor een publiek dat het gewone Journaal nog niet aan kan. Het is een misverstand van het Jeugdjournaal dat elk verhaal waar kinderen bij betrokken zijn, automatisch voor kinderen begrijpelijk is. Gisteren moest er in een paar minuten een vierdubbelslag worden gemaakt. Misbruik mag niet, maar niet elke aanraking van plassertjes is misbruik. Amerikanen overdrijven in hun angst voor kinderlijke aanrakingen. Maar als een 11-jarige het tegen de zin van zijn zusje heeft gedaan, mag hij er toch niet voor naar de gevangenis. Het Jeugdjournaal moet onderweg naar deze conclusie heel wat kinderen hebben verloren.

Twee weken geleden een nummer over de Verenigde Naties. Verslaggevers vroegen schoolklassen om een cijfer voor het kinderbestaan in Nederland. Het regende achten. Fout, vond een triomfantelijke meneer uit Genève, het is een zes-min. Hij had het een en ander gevonden. Er kwam een litanie over misbruik, mishandeling en slechte psychologische opvang voor trauma's, ook voor de honderden kindertjes die jaarlijks door hun ouders naar Nederland worden gestuurd omdat daar voor hen wordt gezorgd. De VN is dus een nare meneer uit Genève die bijna- onvoldoendes uitdeelt. Maar een land dat Harry Bannink heeft voortgebracht, is een echt kinderland. Ik bedoel, Frankrijk heeft de liefdesmelodietjes van Michel Legrand, Nederland heeft de kinderlyriek van Harry Bannink. Gisteren werd deze overleden liedjescomponist de hele avond op de televisie herdacht, in kinderprogramma Klokhuis, B&W, Nova, door Paul de Leeuw met het liedje "Bello, Bello, niet zo trekken alsjeblieft", in het avondnieuws en met nog een speciale, ingelaste uitzending. Toen ik het allemaal had gezien, besefte ik dat bijna alle liedjes die ik zo uit het hoofd kan zingen, door hem zijn gecomponeerd, vaak met teksten van Annie M.G. Schmidt, Duifies, het Stekkie van de Fuch, fuch fuchsia; Mijn Opa. Ook de beginakkoorden herinner ik me en de wijsjes zeuren nooit. Hij componeerde voor kinderprogramma's maar ook voor de grote mensen (Wim Sonneveld, Ivo de Wijs). Zijn muziek en de liedjes zijn universeel. Kinderen konden de grote-mensen-liedjes van Bannink aan en omgekeerd.

Ik kreeg gisteren nauwelijks te horen wat het bijzondere van zijn muziek is. Henny Vrienten, zijn medewerker en opvolger bij Klokhuis, probeerde het met wat akkoorden uit te leggen. "Het is onmiddellijk te herkennen. Het is een toegankelijke melodie maar de akkoordbehandeling is lang niet zo simpel als het op het eerste gehoor lijkt", zei hij. Ook Klokhuis-zangeres Wieteke van Dort zei in B&W dat het soms moeilijk zingen was. Toch lijkt het simpel en daar schuilt het geniale in. De noten werden niet uitgeschreven, ze moest de melodie intuïtief zingen. Ik hoop in de speciale uitzending van zaterdagnacht of misschien bij Han Reiziger meer over dat aparte van Banninks muziek te horen. Het is knap om een stoterig taaltje zo te laten zingen. Joost Prinsen van de vroegere Stratenmakeropzeeshow: "Zijn melodielijn vloeit zo goed over de zinnen heen. Dat doet niemand hem na." In Frankrijk zou hij een staatsbegrafenis hebben gekregen maar dat past hier niet, past niet bij hem, begrijp ik. Maar al wordt hij weggedragen in een kist, zijn melodieën zijn in miljoenen hoofden geworteld en dat is een hoog cijfer waard.