NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Story en Weekend horen niet tot mijn wekelijkse kost en vandaar dat ik over de Parijse dochter van Prins Bernhard alleen heb horen praten. De eerste aflevering uit Huis van Oranje, de RTL4-serie over de Oranjes, liet gisteren foto's uit die bladen zien van de voormalige maîtresse van de prins en hun gezamenlijke dochter Alexia. Ook zag ik de prins met de arm om zijn dochter. En gezien de naam van RTL4 op het gebied van nieuws werd de verhouding daarmee een graadje officiëler.

Het pikantst was de poging om de gewezen minnares in Parijs te bellen, waarbij zij haar status niet ontkende.

"Bent u de moeder van de dochter van de prins?" vroeg de verslaggever aan Hélène Grinda-Lejeune. "Pardon?" reageerde ze. "U bent Hélène Grinda?" "Ja", zei ze. De verslaggever moest het maar "aan hem vragen" of Alexia zijn dochter was: "Ik moet u verwijzen naar de secretaris van de Prins." Dochter Alexia kwam niet aan de lijn, want zij was er niet.

Op dit gesprek na bleef het een braaf, houterig filmportret. De prins sprong er goed uit. Achter de sprekend ingevoerde royalty- journalisten, oud-premier Van Agt en Kamerlid Rehwinkel werd de wapperende driekleur afgewisseld met ordinair hard-oranje. De Prins had gloeiende spijt van Lockheed, zei Van Agt. Kan ik me voorstellen. De Prins werd behandeld als instituut met gebreken, niet echt als mens. Weinig analyse of tekenende anekdotes die inzicht bieden in het karakter van deze bij vlagen verstandige wildebras. De prins hield van de jacht, daar is niets tegen, lijkt me, maar in het verstedelijkte Nederland is dat niet meer zo welkom. In "Afrika" huurde hij wel met vrienden een boerderij met een stuk grond om zoveel mogelijk trofeeën te vergaren, wist journaliste Ans Herenius Kamstra. Maar daar werd daar meteen het vergoelijkende commentaar van voormalig natuurbeschermer Ed Nijpels tegenaan geplakt: "Hij deed dat niet voor de lol maar om dat ecologische evenwicht." Ja, de koninklijke oprichter van het World Wildlife Fund nam die arme zwarten veel werk uit handen door met zijn geweer wat moeflons neer te leggen. In soort en aantal verantwoord uitgerekend. Ik stel me voor dat dit feit het Fund niet meer zo goed uit komt. Dinsdagavond, tijdens een twee uur durende Tros-filmspot voor het fonds, meed Ivo Niehe het onderwerp jacht in zijn gesprek met prins Bernhard. Wel werd Bernhards filmwerk bij al die safari's getoond. Een galopperende witte giraffe vanuit de helikopter gezien.

Het gaat mij er niet om dat de prins als een schurk zou moeten worden afgeschilderd maar uit dit soort producties blijkt dat de pers nog steeds een moeizame verhouding heeft met het koningshuis. Ook deze documentairemakers kregen weinig medewerking. Achter het rood-wit-blauw herken ik het handengewring dat ook wel hier ter redactie plaats heeft. Oranje-angsten. Er is meer bekend over de Londense tijd van de Prins dan dat hij daar als een held voor het vaderland zou hebben gestreden.

De Nederlandse pers heeft de goede gewoonte zich niet te veel met persoonlijke zaken van politici te benoemen. Geen Lewinsky-affaire mogelijk in Nederland. Maar in de monarchie is het persoonlijke politiek. De grenzen zijn slecht aan te geven. Kamerlid Peter Rehwinkel zei dat de Kamer in de tijd van Lockheed-affaire te weinig toezicht had uitgeoefend op de ministeriële verantwoordelijkheid voor het koningshuis. Zet daar de pers maar bij. Net als de Greet Hofmans-affaire kwam het Lockheed-nieuws ("deuk in het imago van de prins") uit het buitenland. Het ging bij Lockheed om persoonlijke contacten van de prins. De ingevoerde Weekend-verslaggever Marc van der Linden opperde dat de prins dat Lockheed-geld nodig had om zijn maîtresse en dochter goed te huisvesten in Parijs. Altijd valt me weer op, hoe weinig we weten van ons staatshoofd.