NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
De beste griezelfilms zijn die waarin het macabere niet wordt getoond, maar vermoed. Spookhuizen met krakende trappen en kerkhoven met piepende hekken doen het altijd goed, ook al zijn ze al ontelbare keren als decor gebruikt. Helaas heeft het suggestieve griezelgenre zijn beste tijd gehad en moeten we het nu doen met opgewarmde kliekjes als Jan de Bonts spookhuisfilm The Haunting.

De Deense regisseur Ole Bornedal begeeft zich met zijn stijlvol gefilmde Nattevagten tussen de lijken zelf. Het overbekende enge landhuis is voor de gelegenheid veranderd in een mortuarium, de zwiepende kandelaars zijn verruild voor flikkerende tl-buizen, en de krakende trappen zijn eindeloze kilblauwe gangen geworden. Degene die bang gemaakt wordt is een jonge nachtwaker die elke dienst een inspectierondje door het gebouw moet maken. Zijn bejaarde voorganger doet er nog een schepje bovenop en vertelt hem bij zijn afscheid dat hier ooit een necrofiele nachtwaker lange nachten doorbracht met 'zijn harem'. Een tijdlang is de film erg spannend, ook al zijn sommige schokeffecten zo uit het handboek voor griezelfilmers geplukt ('Boe!! Geintje'). Zo is er de dreiging van de rode lamp, die zou kunnen gaan branden als teken dat een levenloos gewaande hand aan een alarmtouwtje heeft getrokken. Hij gaat uiteraard af, dat weet elke doorgewinterde filmkijker, maar wanneer? En hoe heeft die vermoorde prostituee het voor elkaar gekregen om uit bed te kruipen en in een bloederig hoekje ineen te zijgen? De politie verklaart de nachtwaker voor gek, verdenkt hem zelfs van moord, en ook voor de kijker blijft het onduidelijk of het nou fantasie of werkelijkheid was. Ergens halverwege onthult de film zijn ware aard. Het is gewoon een seriemoordenaar-film volgens Amerikaanse snit, die zijn spanning moet halen uit de who- dunnit. Vier jaar later heeft Bornedal dit alles dunnetjes overgedaan in het land waar hij de mosterd vandaan heeft gehaald, met zijn remake Nightwatch. Bornedal moet deze minder geslaagde plotwending ook in de gaten hebben gehad, want hij heeft zichzelf van tevoren handig ingedekt tegen kritiek door zijn personages zinsneden als 'het is net een slechte B-film' in de mond te leggen. Wat de potsierlijke ontknoping betreft, kun je het hier enkel mee eens zijn.

Nattevagten (Ole Bornedal, Denemarken, 1995), Net5, 22.30-0.25u.