NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
Nergens verworden antibewegingen zo snel tot gemeengoed als in de kunst. En niemand weet dat beter dan Peter Klashorst. Klashorst, die begon als 'wilde schilder' van seksueel expliciete en agressieve werken, schakelde dan ook over op abstract schilderen zodra zijn originele stijl begon aan te slaan. Een volgende stilistische zwenking volgde in 1989 toen hij de groep After Nature oprichtte, die zich sterk maakte voor de figuratieve schilderkunst en zich afkeerde van de 'ismen' in de kunst.

Dat onder de te slopen ismen ook 'snobisme' en 'idealisme' werden gerekend, bleek toen Klashorst zich vervolgens ontpopte als portretschilder van 'tout Amsterdam'. Deze flirt met commercie en slechte smaak beleefde een (voorlopig) hoogtepunt in zijn optreden als presentator van de Teleac-cursus Schilderen met Acryl. Als een Bob Ross van de Lage Landen penseelde hij iedere week een landschap, stilleven of naakt op het doek. Getrouw aan zijn liefde voor realisme werd het landschap met molen voorzien van een eigentijds verkeersbord en waren op zijn stillevens geen fruit, verlepte bloemen of dode vis te zien, maar hamburgers met patat.

Het tv-werk is Klashorst kennelijk goed bevallen, want vanaf vanavond is hij vijf weken lang een half uur per week weer op tv, ditmaal in de IKON-serie De sprekende Ezel. In iedere aflevering ontvangt hij een bekende vrouw in zijn atelier om haar portret te schilderen. Onder het motto 'om de buitenkant te kunnen schilderen moet je eerst de binnenkant kennen' stelt Klashorst zijn gasten persoonlijke vragen over hun drijfveren, favoriete voedsel en werk.

Een dergelijke creatieve therapiesessie werkt echter alleen als het portretonderwerp meewerkt. In het geval van CDA-defensiespecialiste Hannie van Leeuwen lukt het de schilder aardig zijn model met een speciaal voor de gelegenheid aangetrokken maatpak en een puzzel van Vermeers Melkmeisje op haar gemak te stellen. Bij PvdA-gemeenteraadslid Fatima Elatik laat Klashorsts charme hem echter in de steek en zij weigert nukkig uit te leggen waarom zij voor de Islam heeft gekozen. Ook het gesprek met Manon Uphoff, van wier boeken de schilder toegeeft dat ze niet 'tot mijn favoriete vakantieliteratuur behoren', stijgt de interactie niet uit boven 'babbelniveau'.

Maar de inhoud is minder belangrijk dan de vorm. En de vorm stelt Klashorst in staat om als vanouds verwachtingen onderuit te trappen. Vooral algemene ideeën over wat schilderen en schilder-zijn betekenen, zijn het geliefde mikpunt van de man die ooit in een interview zei dat zijn ambities bestonden uit het staan in de Donald Duck, op de Place du Tertre en in het Stedelijk Museum. Klashorst verrijkt de definitie van schilder met invullingen als mediahoer, talkshowhost en entertainer. Zijn kunst is het ontmaskeren en ontmantelen van het kunstenaarschap, en zo te zien schept hij er een duivels genoegen in. En, o ja, het levert ook nog af en toe een leuk portretje op.

De sprekende Ezel, Ned.1, 22.15-22.20u.