NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Liesbeth List heeft helemaal niet van die zwierige, dikke lippen. Blijkt dus allemaal kunstige make- up te zijn, zag ik bij Villa Felderhof gisteren. Onopgemaakt en met het dunne haar in de war kwam ze bij de Franse villa aan en ze zei dat ze nooit op straat werd herkend. Inderdaad was ze een ander persoon. Haar anders zo mooie mond wat rimpelig zoals past bij een vrouw van haar leeftijd.

Maar voor het avonddiner was ze weer helemaal de diva. Een metamorfose had plaats gehad. Haar als een dikke helm om haar hoofd, lippen opgeschilderd in die volle kleur, ogen licht-Aziatisch en romantisch donker aangezet. In het echt is ze dus helemaal niet zo. Het moet voordelen hebben om de publieke persoon zo sterk te kunnen scheiden van de privégedaante. List zingt nog steeds en ze was heel gelukkig. Want dat zijn alle gasten van Felderhof, zeggen ze. Hoort bij de Gooise cultuur. Je zegt voortdurend tegen elkaar dat het fantastisch gaat. Een spectaculaire val levert interessant materiaal voor de roddelindustrie maar brengt geen nieuwe contracten binnen. Er is er maar een enkele, zoals Liz Taylor, die van persoonlijke lotgevallen haar beroep kan maken. Haar gezicht is al genoeg reclame voor waar het ook wordt bij geplaatst. De meeste beroemdheden moeten er toch iets bij doen, zoals presenteren, acteren of liedjes zingen. En in elkaars programma's verschijnen.

Hans van Willigenburg was wel gebruind maar niet zo glad glimmend als bij zijn presentatie in Koffietijd. Minder gehomogeniseerd dan normaal. Hoewel, aan het begin bedankte hij Felderhof uitvoerig voor de uitnodiging. Niets kan hij onbedankt of ongecomplimenteerd laten. Vindt het ook vreselijk om zichzelf op televisie te zien. Een spiegel kan hij niet aan. Ruzie ook niet. Ideale vleier voor vrouwen op leeftijd. Altijd sorry dat ik er ben gecombineerd met grote honger naar publieke aandacht. "Ik heb succes en ben nooit ziek", zei hij glimlachend. Het is een aparte deal bij Villa Felderhof. In ruil voor een luxe- vakantie in Zuid-Frankrijk van een halve week moeten de gasten hun doopceel lichten. Gastheer Rik Felderhof dringt niet aan, maar voorziet hen van alle gemakken zodat ze vrijwillig intimiteiten prijs geven. Het wordt van hen verwacht, ze weten het. Rik hoeft er niet als een Privé-redacteur jacht op te maken. Alleen jetsetters die van hun vak beroemd zijn, hebben er tijd voor. Het moet voor hen een wapenfeit zijn om in de villa te worden uitgenodigd. Gisteren wist Felderhof heel wat uit de levensboom te schudden. En mijn nieuwsgierigheid wint het dan van mijn lichte weerzin tegen de celebrity-cultuur. List en Van Willigenburg hadden allebei iets te vergelden, oorlogservaringen. In de jaren vijftig moesten ze al dat leed inslikken en dat gaf hen de taaiheid, waardoor ze niet gauw van de buis zijn weg te slaan. Van Willigenburg is in de oorlog geboren en verhaalde over twee aangetrouwde Duitse bovenbuurvrouwen in Amsterdam die zijn joodse moeder twee keer door afleidingsmanoeuvres op het nippertje uit de klauwen van de nazi's redden. Ze hadden het niet breed na de oorlog. Leraren hadden er geen begrip voor dat zijn ouders al die opgegeven leesboeken niet konden kopen. Maar hij is er toch maar gekomen, verlegen en al. Nu woont hij sinds enige tijd alleen en ozo tevreden met zijn nieuwe teckel Sinatra. Hij is dus of alleen met zijn kritiekloze hondje of publiek. Lists moeder had na een verblijf in een jappenkamp zelfmoord gepleegd. Haar nieuwe stiefmoeder mocht haar niet zodat ze bij andere pleegouders op Vlieland terecht kwam. Haar chansons en liederen met Ramses Shaffy galmen nog steeds in mijn hoofd, al kan ik de grammofoonplaat niet meer vinden. Wat een timbre. Was haar pleegvader niet vuurtorenwachter? Dat factoïd werd niet herhaald maar spreekt tot mijn verbeelding. Als sirene bovenop de vuurtoren met geverfde lippen en ogen galmend over het water: "Het gras zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heueuvel".