NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Pieter Steinz
"1543 - Hendrik de Achtste trouwt met Catharina Parr", zegt de bolle presentator met de olijke blik vlak voor het reclameblok van zeven uur. De verwijzing naar de laatste vrouw van de Britse Blauwbaard is minder cryptisch dan ze lijkt, en slaat niet op een historisch programma. Na de STER volgt de 1543-ste aflevering van Lingo, het vijfletterspel voor twee keer twee kandidaten dat op doordeweekse dagen op Nederland 3 te zien is, en dat al sinds eeuwen her wordt gepresenteerd door François Boulangé.

Zijn jasjes doen pijn aan de ogen en zijn montere formules ('naar de fienalu'; 'staat niet op de kaart') zijn het cliché voorbij; maar zijn trouw aan het programma dwingt bewondering af, zeker in een wereld waar de presentatie van een taalspelletje slechts de eerste stap is naar iets serieuzers, of wie weet een eigen talkshow.

Boulangé is de Catharina Parr van de televisiespelletjes: een overlever. Meer dan duizend keer heeft hij nu al praatjes gemaakt met kandidaten, ballen laten vallen, beurten vergeven, finalisten op een draaiplateau gezet en stapeltjes spinoza's uitbetaald aan winnende koppels. Zijn geheim: hij voelt zich niet te groot voor wat hij doet, hij beledigt zijn eigen publiek niet en hoedt zich voor minachting van zijn spelers. De toffe grofheid van zijn collega bij Veronica's kennisquiz Denktank (die gisteravond een kandidaat na een gemiste vraag over transseksualiteit toevoegde: "Nou het is duidelijk, jij bent een echte kerel") is hem godzijdank vreemd.

François Boulangé heeft bovendien één geluk: Lingo is niet de domste quiz van de Nederlandse televisie. Aan Per seconde wijzer of zelfs Tien voor taal kan het niet tippen, maar alles is beter dan Waku waku, de zogenaamde dierenquiz die gisteren een nieuw seizoen inging. Twee panels vol afgelikte boterhammen (Bart Chabot! Heddy Lester! Anita Witzier, die later op de avond in de eeuwige kringloop zelf weer Tien voor taal presenteerde) beantwoordden een minimum aan vragen van het kaliber 'Heeft een zebrastaart een kwastje?' en wisselden meligheden uit met de presentator. Tussendoor zagen we weinig informatieve stukjes natuurfilm die in het niets vielen bij de Amazone-impressies die op hetzelfde moment op Discovery Channel te zien waren.

Quizzen te over - verder was er gisteren, zoals het lied zegt, geen bal op de tv. Alleen films zonder Doris Day, maar die waren overbekend (The Wrong Man) of volgens de film- en videogids niet de moeite waard. En dus schakelde ik na Tien voor taal ("voor het eerst sinds lang weer eens gewonnen door Belgi‰') maar weer over naar de 17de herhaling in twintig jaar van de aflevering "Waldorf Salad' van Fawlty Towers. Waarin Basil Fawlty in de clinch raakt met Amerikaanse gasten die vragen om on-Engelse versnaperingen als screwdrivers en Waldorfsalades. Het is de aflevering waarin de cultuurverschillen tussen de Engelse opvatting van dienstbaarheid en de Amerikaanse 24-uurseconomie op de spits worden gedreven, en waarin Basil zijn personeelstekort oplost door chefkok te spelen en zichzelf uit te kafferen bij een aangebrande steak; om uiteindelijk geconfronteerd te worden met een opstand onder de hotelgasten.

De problemen van de uitbater van hotel Fawlty Towers waren de perfecte opmaat voor de Teleac/NOT-serie Wie heeft hier de leiding?, waarin topmanagers als Winnie Sorgdrager en Hans Couzy naar hun keukengeheimen wordt gevraagd. Dit keer was het de World Online-directrice Nina Brink die in een Arjen Ederveen-achtige setting - knappend haardvuur, BB-kleurentelevisiestoelen, kaarsen op tafel - de filosofie van de moderne CEO in hapklare brokjes opdiende. "Je hebt chiefs nodig, maar je hebt ook indians nodig", zei ze met accent dat tropenjaren in het Amerikaanse Westen deed vermoeden. En: "Het leven is zoals het is. Het is niet altijd eerlijk, en vaak wreed."

Voor Basil Fawlty kwam Brinks goede raad ("Ik delegeer praktisch alles"; "No guts, no glory") te laat. Maar wat een troost kon hij er alsnog uit putten.