NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Geen Costa Brava voor dertig Havo- en VWO-scholieren. Zij kozen ervoor een week een spijkerbroekenfabriekje te runnen in Twente.

Door onze redacteur SHEILA KAMERMAN

ENSCHEDE, 9 AUG. Achter de prikkeldraadversperring heeft een groepje actievoerders zich vastgeketend op de trap van het fabrieksgebouw. " Weg met kinderarbeid", scanderen ze door megafoons. En: "Vuile moordenaars. " Ze hebben spandoeken bij zich met BEZET en BOOS en ze gooien rookbommen. Activisten met paars geverfd haar vernielen een geparkeerde auto. Ze gooien met meel en eieren naar de directieleden van de spijkerbroekenfabriek. Daarna wordt de brandspuit aangezet. Consternatie alom.

Het is allemaal een spel. Maar voor de dertig deelnemers (Havo- en VWO- scholieren tussen de 14 en 18 jaar) van het Businesscamp van de Universiteit Twente is het net echt. Een week lang staan teams van vijf personen aan het hoofd van zes verschillende spijkerbroekenbedrijven, waarvoor ze klinkende namen hebben bedacht als Wild Wild West, Dutch-R en Air & Co. Voor elk team was de (financiële) uitgangspositie van de firma hetzelfde. De kunst is om in een week - die staat voor anderhalf jaar - meer winst te maken dan de concurrenten.

De Universiteit Twente heeft, naar Amerikaans voorbeeld, het zomerkamp ontdekt als middel om studenten te werven. Scholieren kunnen deelnemen aan een Musiccamp (waar ze hun eigen videoclip maken), ze kunnen naar Spacecamp (bouw zelf een raket), of naar een bijspijkerkamp. "We hopen natuurlijk dat ze besluiten om hier te komen studeren", zegt Summercampmanager Jeroen de Kok. " We willen ze laten kennismaken met de campus, de universiteit, studenten, de mensa en de sportfaciliteiten. Al is het nu vooral van belang dat de kids een leuke week hebben."Op het zomerkamp wordt spelenderwijs geleerd. Het runnen van een bedrijf is behoorlijk ingewikkeld, merken de scholieren in Twente. Het is vooral lastig om goed te reageren op onverwachte gebeurtenissen, zoals nu bij de bezetting van het gebouw door activisten. Die menen dat er kinderen werken bij buitenlandse toeleveranciers van de spijkerbroekenfabrikanten. Lauri (15), directielid van het bedrijf Dutch-R, probeert voor de ijlings toegesnelde cameraploeg uit te leggen dat ze niet gelooft dat er in hun fabrieken in India kinderen werken. Desondanks zal ze een onderzoek instellen, belooft ze. Dan krijgt ze een taart op haar hoofd.

De directieleden moeten beslissingen nemen over marketing, verkoop, productie, inkoop, personeel, financiën en onderzoek. Ze worden daarbij geholpen door studenten bedrijfs- en bestuurskunde, de Summercampstaff. De computer berekent aan het eind van elke dag de bedrijfsresultaten. De scholieren zijn behoorlijk fanatiek. Tijdens de lunch in de mensa vliegen de marketingtermen over tafel. Marloes (16) probeert concurrent Roderic (17) informatie te ontfutselen over een reclamecampagne. "Daar laat ik me niet over uit", zegt Roderic. Ze vinden het kamp 'cool', 'flex' of 'chill'. Joris (17) leert er in een team te werken, zegt hij. "Je moet voortdurend overleggen en taken verdelen. De een is beter als woordvoerder, de ander kan een perfecte promotiecampagne op touw zetten." Roderic leert er de kneepjes van het ondernemersschap. "In het begin waren we heel voorzichtig met investeren. Als we geen spijkerbroeken meer in voorraad hadden, deden we de prijs omhoog. Later hebben we juist onwijs geïnvesteerd in machines en personeel zodat we meer winst konden maken. "

De bezetting door milieu-activisten is niet de eerste keer dat de bedrijfjes moeten omgaan met onwelgevallige geluiden uit de samenleving. Drie dagen eerder werd het management onverwachts geconfronteerd met een staking van het personeel. De eis was 5 procent meer loon, winstdeling en een eindejaarsuitkering. Coördinator en student bedrijfskunde Rogier (21) die met twee mobiele telefoons op zak het kamp leidt: "Gelukkig hadden ze die ochtend net een lezing over personeelsmanagement gehad, kennis die ze mooi in de praktijk konden brengen."

De scholieren-managers kwamen met de stakers overeen dat ze zouden onderhandelen. De bedrijfsleiding werd vervolgens per limousine met chauffeur (de Mercedes van de roeivereniging) opgehaald en naar de Enschedese Kamer van Koophandel gereden. Die had voor de gelegenheid de directiekamer afgestaan. De ondernemingsraad werd gespeeld door docenten van de universiteit. "We werden door hen in de pan gehakt", vertelt Marloes. "We hadden namelijk onze winstcijfers niet bij ons, zodat we onze argumenten niet konden staven. Achteraf haddden we meer moeten bluffen."

Een dag later kregen de jonge ondernemers de gelegenheid in aandelen te handelen op de effectenbeurs. Roderic vond deze 'realtime beurssimulatie' een topper. Elk bedrijf startte met een kapitaal van 500.000 euro. Op de muur werden de koersen geprojecteerd. "Er heerste soms paniek als op een echte aandelenvloer", zegt begeleidster en studente technische bedrijfskunde Martine (20).

Per spijkerbroekbedrijf was er een handelaar, de anderen probeerden zo snel mogelijk via persberichten informatie te verzamelen die van invloed kon zijn op de koersen: 'Katoenoogst in India mislukt', 'Rente verhoogd' of 'Bill Gates overleden'. De directieleden moesten onderling overleggen of ze aandelen zouden kopen of verkopen.

Voor de meeste deelnemers aan het businesscamp is beleggen in aandelen niets nieuws. "Een ordertje of dertig haal ik wel per jaar", zegt Hidde (16). Hij belegt het geld dat hij op zaterdag verdient als vakkenvuller bij een groothandel in kantoorspullen in Baan en ING aandelen. "Ik zou gek zijn om het niet te doen", zegt hij. "Als je het goed doet, kan je je uurloon verdubbelen."

Zijn het allemaal hyperintelligente whizzkids die liever in zweterige collegezalen zitten, terwijl ze ook aan het strand van de Costa Brava kunnen liggen? "Ik dacht het niet", zegt Laurie. "Al moet je het niet erg vinden om na te denken.". "Ik kon kiezen: of met mijn ouders twee weken door Oostenrijk toeren, of dit", zegt Joris. "Dan is de keuze snel gemaakt."

( a d v e r t e n t i e s )