NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Hendrik Spiering
Dan maar een hondje, dacht mevrouw Lonski toen zij en haar man geen kinderen konden krijgen en het echtpaar al te oud was voor adoptie. De poedel biedt nu al negen jaar troost en vervanging, vertelt ze in het zondag uitgezonden Kinderlos glücklich? (ZDF). Ze is uren per dag bezig het dier te borstelen, ze kan alles aan hem vertellen en als ze met hem gaat wandelen, heeft ze gemakkelijk aanspraak, net als met kinderen. "Alleen, je praat dan niet over kinderen maar over honden."

Als een hond een kind kan vervangen, kan een televisie sociaal verkeer simuleren. Niet voor niks worden er veel programma's uitgezonden waarin weinig meer wordt gedaan dan het tonen van 'gewone andere mensen' - al dan niet met een paar bijzondere kenmerken. Nooit buiten komen en toch het tevreden gevoel hebben dat je veel nieuwe mensen hebt ontmoet: lang leve de tv! Alleen gisteravond al waren er minstens drie van dergelijke simpele 'portretrubrieken' te zien: Urbania (NPS), Zomervogels (EO) en Villa Felderhof (NCRV).

Zomervogels is verreweg het slechtst. Een opdringerig en zelfingenomen mannetje gaat op bezoek bij zogenaamd 'markante' mensen, wiens bijzonderheid voornamelijk neerkomt op een onvoorstelbare tevredenheid met zichzelf. Het enige vreemde aan de twee Wassenaarse freules waar presentator Jan van den Bosch gisteren binnenliep, was trouwens dat één van hen vaak op luide toon 'Jahoe! Jahoe!' riep, vooral wanneer ze te paard zat.

Ernstiger is dat uit het programma vrijwel geen interesse in de mensen zelf spreekt. Die Van den Bosch vond het vooral machtig interessant om bij twee freules in een cowboy-tuin te zitten en hen een beetje raar te laten praten. Met wat meer rust en belangstelling had het een fascinerend portret kunnen worden. Want waarom waren die twee adelskinderen nu zo weg van Country & Western? Waarom waren ze nooit getrouwd? De EO kan het maar beter bij bekeringsverhalen houden, vrees ik. Het zaterdag uitgezonden Docudrama, waarin een Heerlens ex- heroïnehoertje over haar weg naar Jezus vertelde, was met heel wat meer aandacht en liefde gemaakt.

Villa Felderhof is beter, maar te gekunsteld. Twee min of meer bekende Nederlanders worden een week in de Franse villa van presentator Rik Felderhof uitgenodigd. Je ziet hoe ze met elkaar praten, eten, wandelen, zwemmen en dansen. Tussendoor neemt Felderhof de tijd voor korte 'diepte-interviewtjes'. Felderhof is een prettige en beleefde interviewer, die werkelijk interesse lijkt te hebben in de levens van zijn bezoekers. Wat een kwast, dacht ik eerst bij zijn gast Jozka van Vuure, een echte 'levenskunstenaar' die altijd het 'creatieve moment' zoekt en immer vreemde kleren draagt. Maar aan het einde van de uitzending had ik aanzienlijk meer waardering en sympathie voor hem. En zo hoort het in dit soort programma's. Het zwakke van Villa Felderhof zit hem in de gimmick dat je de indruk moet krijgen dat de twee gasten een week lang alleen met Felderhof en elkaar te maken hebben. Terwijl er natuurlijk voortdurend óók een camera- en geluidsman rondlopen. Die lui blijven al die tijd onzichtbaar, en dat leidt er toe dat de kijker in feite een toneelstukje wordt voorgezet. En dergelijke evidente pseudo-eerlijkheid is wel het laatste dat zo'n programma nodig heeft. Alleen bij een van de grappen van Van Vuuren, over zijn parkiet Onan (zo genoemd omdat hij zoveel zaad morste), hoorde ik twee mannen luid lachen: daar waren ze dus!

Het beste is in mijn ogen Stadstriptiek, vooral door de helderheid van de vorm. En er werden ook interessante lui getoond: een ex-stripper die nu vastigheid had gevonden in een baan als zanger bij begrafenissen, een Marokkaanse medicijnenstudent die bijverdiende als hulp in de thuiszorg en een kuuroord-ondernemer. Je hoort de interviewer vragen stellen, je ziet derden soms verbaasd naar de camera kijken. En dan weet je: dit is echt.