NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur MARK HOOGSTAD
ISTANBUL, 30 JULI. Zo verwend is het Nederlandse zwemmen inmiddels dat de zilveren medaille die Kirsten Vlieghuis gisteren won nauwelijks voor enige opwinding zorgde. Uitermate koel was de reactie binnen het Nederlandse kamp na de zevende medaille binnen vier dagen. Het verleidde Jacco Verhaeren, trainer van Vlieghuis, tot de opmerking dat "we niet mogen vergeten te lachen als we zilver winnen".

De prestatie van Vlieghuis op de 800 meter vrije slag zou nog niet zo lang geleden aanleiding zijn geweest voor een uitgelaten stemming. Maar in Istanbul, sinds maandag het toneel van de Europese kampioenschappen langebaan (50 meter), kijkt niemand meer op van een medaille meer of minder voor de Nederlandse ploeg. Pas zodra de kleur goud is, veert de oranje kolonie op. Tweede en derde plaatsen worden ter kennisgeving aangenomen. Succes went, dat was bekend, maar in Istanbul maken de zwemmers en hun gevolg het wel erg bont.

Vergeten lijken op slag de magere jaren. Vier jaar geleden bij de EK in Wenen won de 'vernieuwde' Nederlandse ploeg 'slechts' drie medailles: één zilveren en twee bronzen. Twee jaar later in Sevilla bedroeg de oogst vijf medailles: twee gouden, twee zilveren en één bronzen. Na vier dagen Istanpool 99, met nog drie hoopvolle dagen in het verschiet, staat de teller op zeven: vier keer goud, twee keer zilver en één keer brons. Overigens dateert het record uit 1962 toen Nederland in Leipzig zeventien medailles won. Ook Vlieghuis zelf bleef gisteren met een onbestemd gevoel achter. Moest ze nou tevreden zijn of beheerste teleurstelling haar gemoed? Vlieghuis koos voor het eerste, maar overtuigend klonken haar woorden niet. "Ik ging voor de eerste plek", zei de 23-jarige Twentse na afloop. "Ik ben natuurlijk hartstikke blij, al hoop ik dat het volgend jaar in Sydney allemaal wat sneller gaat."

Vlieghuis maakte woensdag in de series een sterke indruk en op basis daarvan beschouwde ze zichzelf als de voornaamste kanshebber op de gouden medaille. In de finale bleek ze echter niet opgewassen tegen Hannah Stockbauer. Ondanks twee tempoversnellingen van Vlieghuis bleef de Duitse de Nederlandse stayer de baas. Carla Geurts, de andere Nederlandse deelneemster aan de langste afstand bij de vrouwen, stelde teleur. Geurts, twee jaar geleden nog winnares van de zilveren medaille, eindigde op de vijfde plaats en voldeed in tegenstelling tot Vlieghuis niet aan de olympische limiet. Voor Vlieghuis betekende de zilveren medaile een bevrijding. Afgelopen winter overwoog de PSV- zwemster haar carrière af te breken nadat ze in Sheffield, bij de Europese kampioenschappen kortebaan (25 meter) in december, tijdens haar 400 meter race uit moest stappen. Door een zware griepaanval moest ze opgeven. Daarna sloop de twijfel in haar lichaam. Vlieghuis herinnerde gisteren nog maar eens aan die zwarte bladzijde uit haar loopbaan. "Ik begon me af te vragen of het nog wel zin had, dat zwemmen. Of ik het er allemaal nog wel voor over had. Zwemmen deed zoveel pijn, het was gewoon niet leuk meer. Ik zwom wel, maar ik trainde niet." Vrienden en familie spraken op haar in. Maar niets mocht baten. Zelfs haar coach Jacco Verhaeren drong nauwelijks meer tot haar door. "Kirsten is niet iemand met wie je lange gesprekken voert. Ze had angst om te racen na alles wat er was gebeurd. Die kon ik haar ook niet zomaar uit het hoofd praten. We hebben haar daarom maar doorverwezen naar de artsen."

Die constateerden dat haar lichaam een zware opdoffer had gekregen omdat ze te lang het griepvirus had genegeerd. Gevolg was dat Vlieghuis fysiek een zware tol moest betalen. Wekenlang dobberde ze doelloos in het water. Met altijd maar die vraag in haar hoofd: waarom zou ze nog? Pas in Australië, tijdens een trainingskamp in januari, keerde langzaam maar zeker dat heilige gevoel terug. "Op een gegeven moment bleek dat ik toch nog kon zwemmen. Dat heeft me ertoe gebracht door te gaan."

Maar zo ongedwongen en zo speels als ze ooit was, is Kirsten Vlieghuis anno 1999 niet meer. Jongeren als Chantal Groot (16), in Istanbul winnares van de bronzen medaile op de 50 vlinder, bezorgen Vlieghuis een déja-vu-gevoel, erkende ze gisteren toen ze werd geconfronteerd met de opkomst van de tieners. "Toen ik nog een jonkie was, konden ze me ook van alles laten doen. Ze gooiden me het water in en ik zwom wel. Maakte niet uit wat en hoeveel. Als je wat ouder bent, ligt dat anders. Dan kies je je momenten."

Twijfels heeft Vlieghuis uit haar hoofd gebannen. Opgewekt blikte ze gisteren vooruit op de aanloop naar de Olympische Spelen, waarin ze de trainingintensiteit drastisch wil opvoeren. "Het is de enige manier om nog harder te gaan."

Drie jaar geleden in Atlanta won Vlieghuis twee bronzen medailles, op de 400 en op de 800 meter vrije slag. Haar prestaties gaven het Nederlandse zwemmen de steun waar het al zo lang op had zitten wachten. Tragisch genoeg kon er gisteren uitgerekend voor Vlieghuis nauwelijks een schouderklopje af. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om een zilveren medaille te winnen in een mondiale tak van sport.

( a d v e r t e n t i e s )