NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Hans Beerekamp
Karel van de Graaf mag van geluk spreken dat Linda Verschuren (15) sinds ze een vriendje heeft geen voorbijgangers meer slaat en schopt. In de hypocriete traditie van de Nederlandse televisie besteedde de AVRO in de rubriek De kern van de zaak drie kwartier zendtijd aan de vraag of 'meidengeweld' eigenlijk een probleem is. Linda wil nu plastisch chirurg worden. 'Pardon?', zei Karel. Met schuldbewuste zachte stem, maar onverminderd brutale blik herhaalde ze haar voornemen. Ik zou hem gepakt hebben, want Linda had net uitgelegd hoe lekker dat voelt.

Er wordt in Nederland steeds minder televisie gekeken, zo blijkt uit onderzoek. Dat komt door de surfplank, de golfbaan en de computer, maar misschien ook doordat mensen niet graag de hele avond beledigd worden. Is de neerbuigendheid van Karel van de Graaf erger dan die van het damespanel in Op de man af (ook AVRO) dat gast John de Wolf ('voetballer en restauranthouder') een strafpunt uitdeelt, omdat hij zegt bij de geboorte van zijn eerste kind op een zoon te hebben gehoopt?

De Nederlandse publieke omroepen komen voort uit een traditie van moralisme en belering. Nu er ook commerciële omroepen zijn, die alleen maar willen amuseren en geld verdienen, wordt het publieke opgeheven vingertje eerst in de sensatiestroop gedoopt. De les dient, om wegzappen te voorkomen, tegenwoordig vooral betrekking te hebben op seks en geweld, zinloze seks en geweld uiteraard.

Zelfs Nova stond gisteren uitgebreid stil bij het probleem dat Limburgse meisjes in zwembaden aangerand worden door allochtone jongens. De remedie is voorlopig een verbod op zoenen in het bubbelbad en de inzet van eveneens allochtone jongerenwerkers als badmeester. Ja, zo moet de kijker uit angst voor Antilliaanse meidenbendes en Marokkaanse viezeriken wel thuis blijven voor de buis.

Kijk dan maar naar buitenlandse zenders. De reportage Das Netz op ZDF, over de economische macht van de Scientology-kerk is geen haar beter dan de jongensboek-achtige onthullingsjournalistiek van Netwerk, die gisteren de opdracht opgroef van een generaal aan een Dutchbat-arts om te jokken over Srebrenica. Tssss, het zal toch niet waar wezen?

Maar ARD had een voorbeeldige documentaire in cinéma vérité-stijl (geen commentaar, alleen maar kijken en luisteren), over drie Turkse en drie Joegoslavische politieagenten in de Berlijnse wijk Kreuzberg-Neukölln. Deutsche Polizisten van regisseur Aysen Balemsoy en geproduceerd door de vooraanstaande documentarist Harun Farocki, laat het oordeel aan de kijker, over de ingewikkelde positie van Turkse vertegenwoordigers van het gezag in een overwegend Turkse wijk, waar de jongeren hen als verraders beschimpen.

De BBC, die geen reclame uitzendt, heeft een bijzonder spotje gemaakt om het publiek te bedanken voor het betalen van kijkgeld. Op muziek van I Am the Walrus van The Beatles wordt een intrigerende beeldcollage van onder meer spermatozoïden, giraffes en ballroomdansers onderbroken door enkele tekstkaarten met beginselverklaringen. Een daarvan luidt: 'Wij zijn net zo nieuwsgierig naar de wereld om ons heen als u dat bent.' Pardon? De spreekwoordelijke en vaak gerelativeerde bewondering voor de BBC heeft wat mij betreft te maken met de zeldzame houding van een zendgemachtigde, dat het een uitdaging is om net zo intelligent en open te zijn als de televisiekijker.

De Belgische kwaliteitszender Canvas zond gisteren de laatste aflevering uit van de BBC-serie The Human Body. Daarin gaat een 63-jarige man met een enorme tumor in zijn buik langzaam dood, maar ook wordt de neurologische verklaring gegeven voor het opdoemen van een tunnel van licht in bijna-dood-ervaringen. Bij de verstrooiing van de as van deze allochtoon (een Duitser in Ierland) over zijn eigen rozenperk kreeg ik het gevoel dat zes uur televisiekijken beloond werd met eindelijk een authentieke emotie: mijn emotie, niet die van een ander.