NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Radicale dierenbevrijders plegen aanslagen op de Nederlandse vleesindustrie. Twee activisten hebben een steuncomité opgericht.

Door onze redacteur GEERT VAN ASBECK

AMSTERDAM, 24 JULI. Frank ziet eruit alsof hij nog geen vlieg kwaad doet. Een zachtaardige slungel van 28 jaar. Overdag is hij fietskoerier. 's Avonds kookt hij vegetarisch in de volkskeuken bij hem om de hoek. Thuis verzorgt hij zieke en gehavende zwerfkatten. Frank is een bijzondere dierenvriend.

Anderhalf jaar lang zat hij achter de tralies, eerst in de Bijlmerbajes, later in de gevangenis van Heerhugowaard. Wegens geweldadige acties op vleesverwerkende bedrijven. Achtentwintig aanslagen in bijna drie jaar.

Frank was, samen met zijn strijdmakker Erik, de eerste activist in Nederland die langere tijd werd opgesloten wegens geweldadige strijd voor de rechten van het dier - tegen de bio-industrie, tegen bontproductie, tegen dierproeven. Ze vonden hun doelen ("beulen") in de Gouden Gids van de bibliotheek. Ze richtten voor meer dan drie miljoen gulden schade aan.

Frank en Erik liepen tegen de lamp toen de Centrale Recherche Informatiedienst verband legde tussen de aanslagen en de deelname van Frank aan vreedzame protestacties van de Amerikaanse dierenbeschermingsorganisatie Peta op Schiphol. Franks huis werd met behulp van video-observatie in de gaten gehouden. Zijn telefoon werd afgetapt. In maart 1996 werden ze gearresteerd, in september 1996 veroordeeld.

Op de rechtzitting toonden Frank en Erik spijt van hun geweldadige acties. "We hebben in de cel tijd gehad om na te denken, en dit is niet de juiste wijze om aandacht te vragen voor het dierenleed in de wereld." De rechter gaf hen drie, respectievelijk tweeënhalf jaar cel, waarvan enkele maanden voorwaardelijk.

Frank is inmiddels alweer bijna twee jaar op vrije voeten. Een ding moet hij rechtzetten. Spijt van zijn acties heeft hij nooit gehad. "Onze spijtbetuiging was tactiek om een zo laag mogelijke straf te krijgen."

Frank praat zachtjes. Hij heeft een stoppelbaard en een smal, mager gezicht. Een lange ongekamde staart hangt tot halverwege zijn rug. Een zilveren ring steekt door zijn linker neusvleugel. Frank gaat gekleed in een zwart T-shirt en in een zwarte broek. Hij draagt zwarte vegetarische schoenen.

Hij zit op de luie stoel midden in zijn kleine tweekamerwoning, drie hoog, ergens in Amsterdam-West. (Zijn adres en achternaam wil hij niet in de krant, uit angst voor vergeldingsacties.) Aan de muur hangen grote foto's van mannen met zwarte bivakmutsen tussen tientallen honden. Engelse dierenbevrijders van het eerste uur.

Twee grote getraliede kattenkooien staan op de grond. Voor de zieke straatkatjes waarmee zijn vriendin - dierenartsassistente - af en toe thuiskomt. Een van de katten heeft iets gebroken. Ze verzorgen de beestjes totdat ze weer het huis uit kunnen.

Frank is al zo'n tien jaar met het lot van dieren begaan, vertelt hij. Hij weet niet meer precies hoe het zo gekomen is. Hij had vroeger geen huisdieren. Zijn ouders waren geen vegetariër. "Ik vond het op een gegeven moment gewoon niet meer terecht wat er met dieren gebeurde." Frank werkte toen als vrijwilliger bij een vogelopvangcentrum.

De allereerste actie waaraan hij deelnam richtte zich tegen het gebruik van dieren in het circus. "Met een bordje staan en folders uitdelen." Legale acties van Peta, People for the Ethical Treatment of Animals. Daarna volgde acties op Schiphol, tegen kistkalveren. Maar Frank vond het niet snel genoeg gaan. "Dat soort acties zetten niet veel zoden aan de dijk." Hij begon voor zichzelf, samen met Erik. Bron van inspiratie vormde het ALF, het Animal Liberation Front, dat eind jaren zeventig in Engeland wortel schoot en sindsdien over de gehele wereld uitwaaiert met allerlei illegale geweldadige sabottage-acties ten behoeve van het welzijn van dieren.

Frank strijdt niet alleen voor dieren. "Ik strijd voor veel meer. Voor het Groene Front en dat soort dingen." Hij zet zich in voor allerlei soorten acties. "Aan grote demonstraties doe ik mee, uiteraard." Demonstraties van anti-fascisten, van autolozen. "Als het maar voor een goed doel is." Maar Frank is in eerste instantie 'dierenbevrijder'. "Mijn ideologie? Respect hebben voor dieren, en mens en dier met rust laten."

Zijn verblijf achter de tralies heeft hem geenszins ontmoedigd. In tegendeel. Hij is er meer dan ooit gemotiveerd geraakt om door te gaan voor de rechten van het dier. Al waagt hij zich niet langer aan geweldadige acties, want hij is nu te bekend bij justitie. "Maar ik doe mijn best (...) Ik sta volledig achter de dierenbevrijders."

Samen met een paar geestverwanten startte Frank de ALF Supporters Groep, naar voorbeeld van de supportersgroep in het Engeland, waar zowel de georganiseerde als de militante bescherming van dieren is uitgevonden.

De supporters zien zichzelf als intermediair tussen de actievoerders van het ALF en de rest van de wereld. "We proberen een soort van persbureau van het ALF te worden." De ALF-Supporters Groep verzorgt voorlichting over dierenrechten in binnen- en buitenland. Maar ook over acties van dierenbevrijders. Ze geeft een kwartaalblad uit. En ze verkoopt artikelen om aan geld te komen, zoals T-shirts en briefkaarten met teksten van het ALF.

Frank wil niets kwijt over de identiteit van de andere leden van de supportersgroep. Om veiligheidsredenen. Uit de gegevens van de Kamer van Koophandel in Amsterdam blijkt dat Erik, Franks makker in de ondergrondse strijd van weleer, het enige andere bestuurslid is van de stichting ALF-Supporters Groep. De twee enige dierenactivisten die ooit in Nederland langdurig achter de tralies verdwenen vanwege gewelddadige aanslagen, blijken nu de drijvende kracht achter de organisatie die steun en sympathie probeert te kweken voor De Strijd. De ALF Supporters Groep zegt geen contact te hebben met de activisten die geweldadige acties uitvoeren om de veiligheid van de activisten niet in gevaar te brengen. De supporters kennen de activisten vaak niet eens, zegt Frank. "Het ALF is geen groep, het is een actie-concept dat iedereen kan gebruiken zolang je je maar aan de richtlijnen van het ALF houdt."

Die richtlijnen zijn even helder als simpel. Dieren bevrijden uit plaatsen waar ze misbruikt worden. Economische schade toebrengen bij hen 'die profiteren van de ellende en exploitatie van dieren'. Ruchtbaarheid geven aan 'de monsterlijkheden begaan tegen dieren'. En mensen en dieren niet in gevaar brengen bij de geweldadige acties. Iedereen die bijvoorbeeld een vleesverwerkend bedrijf in de fik steekt zonder daarbij mensen en dieren in gevaar te brengen, mag zich een dierenbevrijder noemen en kan de actie opeisen onder de naam van het ALF, of De Rode Haan, de Animal Rights Activists, het Dieren Bevrijdings Front - de 'organisaties' die de acties van de laatste tijd hebben opgeëist.

De activisten zullen ten allen tijden kunnen rekenen op de sympathie van de ALF Supporters Groep en op actieve hulp van Frank en de zijnen in de vorm van pers en publiciteit.

Mensen die directe acties willen voeren doen er volgens Frank niet verstandig aan lid te worden van de supportersgroep. Dat vergroot alleen maar het risico gepakt te worden. "Wij raden die mensen aan nergens lid van te zijn." Frank heeft liever dat mensen zelf actie voeren dan dat ze lid worden. Maar helpen kan hij ze daarbij nauwelijks. "Als mensen actie willen voeren kunnen wij hen alleen tips geven."

Het kwartaalblad dat de supportersgroep uitgeeft - in een oplage van honderd exemplaren - biedt de beginnende activist een aantal handzame tips om arrestatie te voorkomen. De activist moet bijvoorbeeld de postzegel op de envelop met de persverklaring 'niet likken' - wegens het gevaar van DNA-onderzoek.

Frank is optimitisch over de actiebereidheid in Nederland. "Ik zie een stijgende lijn in frequentie van de radicalere acties. En mijn gevoel zegt me dat het alleen maar zal toenemen." De bio-industrie is bezig haar eigen graf te graven, constateert hij, met de gekkekoeienziekte, de varkenspest, de dioxinekip. De eerste tekenen van verandering ten goede dienen zich aan. De groene slager is in opmars en de legbatterij op zijn retour. "Maar er zullen nog heel, heel veel jaren overheen gaan."

( a d v e r t e n t i e s )