NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

EEN GROTER CONTRAST nauwelijks denkbaar. Morgen bereikt het peloton in Parijs de eindstreep van de Tour de France zonder arrestantenbusjes en officieren van justitie in zijn kielzog. Daar zag het een maand geleden nog niet naar uit. De Giro d'Italia leek een omineuze voorbode te worden, toen Marco Pantani (winnaar van de Tour vorig jaar) uit de Italiaanse wielerronde werd gezet wegens een te hoge hematocrietwaarde (een criterium voor bloeddoping EPO. Het weekblad Der Spiegel joeg de ploeg rond de getalenteerde Duitse renner Jan Ullrich in de gordijnen met berichten over dopinggebruik in zijn ploeg. Het feit dat het Nederlandse TVM door de leiding van de Tour werd geweerd en de Fransman Richard Virenque alleen via een juridische achterdeur een startbewijs kon krijgen, wees in de richting van een kleine herhalingsoefening.

Dat is niet gebeurd. Tijdens de circa drie weken die de Ronde van Frankrijk traditiegetrouw duurt, is geen enkele renner betrapt op doping. De enige die wegens verboden middelen voortijdig naar huis ging, de Belg Ludo Dierckxsens, werd door zijn eigen ploeg uit de koers genomen, nadat hij had opgebiecht een medicijn van een privé- arts te hebben gekregen.

HET LIJKT ER op dat dit jaar niet alleen een 'snellere' maar vooral ook een 'schonere' Tour is gereden met een mogelijk nog zuiverder winnaar: de Texaan Lance Armstrong, die jaren geleden een zware ziekte (kanker) overwon en nu als een phoenix superieur de rest naar zijn hand zette.

Vooral dit laatste heeft opzien gebaard. Zoveel dat zelfs het Franse dagblad Le Monde zich ermee ging bemoeien en meldde dat Armstrong na de eerste etappe was betrapt op corticosteroïden, hoewel alle andere indicatoren negatief waren. De Tour-winnaar van morgen bleek een zalfje voor zijn zitvlak te hebben gebruikt. In een hoofdredactioneel commentaar probeerde Le Monde de zaak wat recht te zetten. Aan de sportman Armstrong hoeft niet getwijfeld te worden, maar aan de internationale wielerbond UCI wel. Want deze overkoepelende organisatie zou zich vooral bekommeren om de zakelijke belangen van de beroepsrenners en hun sponsors en minder om de gezondheid van de atleten.

In de benadering van Le Monde schuilt een forse dosis sportnationalisme en mogelijk jaloezie. Zelden hebben de Franse wielrenners immers (net als de Nederlandse overigens) zo slecht gereden als dit jaar. Volgens de Spaanse ploegleider Manolo Saiz wekken ze dan ook de indruk dat vooral zij tot nu toe gretig naar verboden middelen grepen en aldus de Franse sport 'verziekt' hebben. De juridische vervolging van de verdachte ploegen en renners van vorig jaar moet uitwijzen in hoeverre Saiz gelijk heeft. Alleen al daarom moeten de openbare aanklagers in Frankrijk, die vorig jaar zo'n haast hadden, hun tempo nu opvoeren.

TOCH BLIJFT de rust die over de wielersport is neergedaald in hoge mate schijn. In de topsport zijn nu eenmaal zeer veel middelen geoorloofd als het om winnen gaat. De UCI probeert weliswaar een dam op te werpen door steeds weer nieuwe controletechnieken in te voeren en de renners op de meest onbewaakte momenten op te roepen voor een bloedprik of plasproef, maar de wedloop van de medici onderling (de sportartsen enerzijds en de controlerende geneesheren anderzijds) alsmede de race tussen justitie en sportwereld zijn daarmee niet ten einde. Hoe indrukwekkend hun prestaties ook zijn, de wielrenners zitten overmorgen weer in de hoek waar de klappen vallen.

( a d v e r t e n t i e s )