NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur JAAP BLOEMBERGEN
PAU, 23 JULI. In de touringcar van Rabobank praat Michael Boogerd over zijn ervaringen in de bus, wielerjargon voor de groep achterblijvers in de bergen. In de eerste Pyreneeënrit bleef hij slechts anderhalve minuut binnen de tijdslimiet. "Ik heb nog nooit zoveel ellende, zoveel gezeur, zoveel gezeik van dichtbij meegemaakt. Jongens die tot huilens toe aan een auto hingen. Daar pas ik voor. Ik laat me niet vooruit duwen. Zoveel eergevoel zit er in deze jongen."

Hij is een trotse Hagenees, maar ook een piekeraar. Achter de witte tanden en de blozende wangen gaat een twijfelaar schuil. Hij is geen bluffer die durfde te voorspellen dat hij de Tour ging winnen. Hij heeft zich verbaasd over de euforische verhalen in kranten en tijdschriften. "Ik zou wel even op het podium komen in Parijs. Niemand heeft er serieus over nagedacht dat ik wel eens door het ijs zou kunnen zakken. Na drie goeie jaren moest het een keer minder gaan. En welke renners hebben er de laatste jaren na een goed voorseizoen nog een goede Tour gereden? Riis niet, Jalabert nooit, helemaal niemand."

Had hij zijn seizoen niet helemaal moeten afstemmen op de Tour, waar de sportieve en commerciële belangen zoveel groter zijn dan in de klassiekers? "Elke planning is een gok. Vorig jaar reed ik slecht op trainingskamp en goed in Zwitserland. Dit jaar was het precies andersom. Ik bleef na de klassiekers te lang in vorm en die vorm heb ik niet kunnen vasthouden. Volgend jaar wil ik later pieken, maar zekerheid heb je nooit als renner. Vorm is een raar fenomeen."

Hij oogt redelijk fris na een reeks bergetappes die hij als "een lange martelgang" omschrijft. De winnaar van Parijs-Nice en de Amstel Goldrace was de afgelopen weken nauwelijks vooruit te branden. Hij verloor een minuut in de proloog. Hij verloor zeven minuten na een valpartij op het inmiddels beruchte algenpaadje bij Saint-Nazaire. Hij verloor negen minuten in de tijdrit. Daarna werd zijn achterstand op gele-truidrager Lance Armstrong alleen maar groter. Boogerd heeft anderhalf uur langer op de fiets gezeten dan de Amerikaan.

"Op trainingskamp reed ik als een jonge God. Ik heb nog nooit zo hard naar Alpe d'Huez gereden. Dat vond ik eng. Ik kom liever niet vooruit in mei en een beetje op gang in juni. Toen werd ik al een beetje angstig voor de Tour. In de Ronde van Zwitserland voelde ik al tekenen van zwakheid. Op het NK kwam ik helemaal niet vooruit. Toen werd ik pas echt nerveus.

"Afstappen is niet in me opgekomen. Bij ons thuis hebben we normen en waarden geleerd. Mijn vader is ook een stoemper die nooit zeurt. Hij heeft twee weken vakantie per jaar. Sommige dingen moet je gewoon doen, klaar uit. Bij ons is de Van Dale veel dunner dan de echte Van Dale. Sommige woor den komen niet in onze vocabulaire voor. Het woord 'afstappen' bijvoorbeeld. "Ik ben zeker niet aan de spanning ten onder gegaan. Ik heb nooit extra druk gevoeld. Stress heb ik wel, dat hoort bij de familie. Mijn vader heeft al 35 jaar stress. Stress is nooit een excuus. Ik had gewoon slechte benen en later ook een slechte kop. Na de Alpen was er geen houden meer aan. In de Pyreneeën heb ik alleen maar aan Parijs gedacht. Want ik wil wel even mijn meisie kussen op de Champs-Elysées.

"Het verwerkingsproces heeft lang geduurd. Zonder doel rondrijden in de Tour is bijna onmenselijk. Als je geestelijk heel veel afziet, slaat het in je benen. Ik ben ook maar een mens. Ik heb genoeg gepiekerd. Nu heb ik me ermee verzoend. Ik heb in de Pyreneeën knecht gespeeld voor Erik Dekker. Ik heb water over hem heen gegooid en cola voor hem gehaald. Op het laatst kreeg ik zelf een hongerklop, toen was ik de lul. Nu voel ik me al weer een tikkie beter. Als ik in de spiegel kijk, zie ik er een stuk beter uit dan gisteren."

Hij heeft moeite met de kritiek die na zijn zwakke prestaties is losgebarsten. Hij las kranten, hij luisterde naar de Wereldomroep en hij kreeg boze e-mailtjes. Hij kan zich nu eenmaal niet van de buitenwereld afsluiten. Misschien is hij daarom ongeschikt voor de grote rondes. Een type als Joop Zoetemelk trok zich nergens iets van aan. Hij won de Tour in bed. "Maar ik lig ook halve dagen in mijn mandje", reageert Boogerd fel. Om even later te berusten in zijn onstuimige karakter. "Ik kan de aard van het beestje niet veranderen. Ik ben nu eenmaal een opgewonden standje." Na zijn valpartij bij Saint- Nazaire zat hij "twee dagen groggy op de fiets". Niemand roemde zijn doorzettingsvermogen. Het is de keerzijde van een smetteloze carrière. Boogerd moest diep in het stof bijten. Sommige ingewijden spreken over een leerproces dat alleen maar positief kan uitpakken. Hij is gerijpt door de serie nederlagen, geeft hij schoorvoetend toe. En hij heeft sterke revanchegevoelens.

"Ik heb voor de buitenwereld misschien een superseizoen gehad, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik ga na een paar mooie overwinningen in het voorjaar niet achterover liggen op de Playa. Ik zal heel gemotiveerd aan de wereldbekerwedstrijden beginnen. Ik wil voor mezelf wat goedmaken. Ik ben nog steeds een aardig rennertje, al zeg ik het zelf."

( a d v e r t e n t i e s )