NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Pieter Kottman
Het moet maar eens afgelopen zijn met dat gezap, hield ik me voor, vanaf nu heerst beleid. Homo zapiens maakt plaats voor homo systemiens. Weg met de vierkante ogen aan het eind van een avond dolen door een labyrinth van onzin, reclameblokken, journaals op herhaling en flitsen van politieseries. Een dialoog van twee zinnen uit het laatste genre en je beseft dat het om lopende band-werk gaat. Waardoor dat komt, Joost mag het weten, ik houd het maar op instinct. Jawel, oergevoel, gewapend met afstandsbediening. Bij Scorseses Casino, die ik van de week weer zag, overkomt het me niet. Ik vond hem zelfs beter dan in de bioscoop, hoewel ook nu weer opviel dat de afwikkeling van de plot te wensen overlaat.

Beleid dus. Vanavond is Nederland 2 aan de beurt. Hoewel, André Rieu met een eerbetoon aan Johann Strauss: er zijn grenzen. Die sla ik over. Maar Vermist, waarin Jaap Jongbloed nuttig werk verricht door vermiste personen op te sporen, en Habets, waarin Yvonne met die achternaam geëmigreerde Nederlanders (ook een soort vermissing) opzoekt - die ga ik bekijken.

Zitten vooroordelen me dwars, angst voor het onbekende? De verdenking dat Jongbloed op sensatie uit is, het vermoeden dat Habets meer belang stelt in reizen dan in de zielenroerselen van emigranten? De goede voornemens verdampen, na vijf minuten gaat het weer van zapzap. De gedachte, dat waar je niet naar kijkt, beter is, vergruizelt ieder geduld. Je moet iets wel de kans geven Kottman, zeg ik tegen mezelf, terwijl mijn wijsvinger de doordraaiknop beroert. Weer al die zenders langs, op zoek naar prooi. Het komt nooit meer goed.

België 1 doet alert. In plaats van de eerste aflevering van een serie over terreur tegen Amerika - over de Lockerbie-aanslag - zenden ze in het programma Panorama het eerste deel van een documentaire over de Kennedy's uit. Mooie archiefbeelden, wat was die Rose elegant, maar wat een clichés voor het overige. Je realiseert je meer te weten over die 'Camelot'-clan - het woord valt maar weer eens - dan over je eigen familie. Ze hadden Grey Gardens, een documentaire van de gebroeders Mayles over twee nichten van Jacqueline Kennedy, moeten uitzenden. Weliswaar een afgeleid onderwerp, maar een vriend van me is er lyrisch over en ik kan hem niet tegenspreken. Nooit gezien, en de videotheek heeft hem niet.

De VPRO vult op 3 een gat met Franco: Spain and the Dictator. Ver onder de standaard die ze ooit aanlegden voor documentaires. Niks origineels of verrassends, geen bijzondere fotografie of talking head, geen ontroering. Kwart over twaalf. Franco gaat verder op de video, ik schakel naar TX, een cultureel magazine op BBC 2.

Dancing Inside, een portret van de mij onbekende, 85-jarige choreografe en danseres Jane Dudley, die zich voorbereidt op de dood. Ze zit in een stoel en 'danst' met haar handen en romp. Ze vertelt over een in het geheel niet opmerkelijk leven. Ze maakt zich zorgen over wat er met haar spulletjes gebeurt, straks, wat ze zelf 'onwaardig' vindt. Ze heeft spijt, dat ze haar kind verwaarloosd heeft omdat ze dansen wilde, spijt, omdat ze haar zus niet heeft bezocht, die kort na het laatste telefoontje stierf.

Regisseur Gilian Lacey maakte een gekunsteld, van slow motion beelden aan elkaar hangend, portret van haar. Met een laatste dansje en donkerslagen tussen Dudleys mededelingen. Ze vraagt de oude vrouw of ze nog in staat is op de grond te gaan liggen en dan weer op te staan. Ze filmt de poging minutenlang. Het lukt Dudley. Aan het slot is er een close-up van haar helemaal niet oude gezicht, met keurig rood gestifte lippen. Ze zegt: "The end. The... uh... yah!" Zappen loont. Ze ontroert me.