NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

ELLEN DE BRUIN
De 'slechtste vrouw op aarde' vertelt vanuit de gevangenis hoe ze aan lager wal heeft kunnen geraken. Spannend? Nee. De verfilming van het leven van Moll Flanders, naar het boek van Daniel Defoe, is een supersnelle opeenvolging van voorspelbare boeketreeks-avonturen. In de eerste aflevering van de vierdelige tv- serie verslijt Moll bijvoorbeeld een minnaar en twee echtgenoten - al gauw stof voor drie romantische pulpdeeltjes - maar spannend of zelfs maar interessant wordt dat nergens.

Om te beginnen had hoofdrolspeelster Alex Kingston, bekend van 'Emergency Room', eerst bij Meg Ryan in de leer gemoeten. Terwijl Meg in een drukke broodjeszaak nog overtuigend een orgasme kan veinzen, verzandt Alex bij haar eerste zoen al in het pieperig soort van kortademigheid dat nog het meest aan goedkope Duitse porno doet denken.

Molls gehijg is gericht tegen Rowland, een van de zoons van het gezin dat zwerfmeisje Molly heeft geadopteerd om haar als dienstbode te gebruiken. "Het is onvermijdelijk dat de charmante Rowland Moll uiteindelijk inwijdt in de geheimen van de lichamelijke liefde", meldt het persbericht bij de serie, en dat klopt. Alles klopt immers op onvermijdelijke wijze in boeketreeksverhalen. Molls adoptiegezin bevat dus de mooie Rowland op wie zij zelf verliefd wordt, het melkmuiltje Robin dat met haar wil trouwen, twee jaloerse, bemoeizuchtige stiefzussen en een stel achterdochtige ouders. Deze McDonaldsromantiek smaakt overal hetzelfde.

McDonaldstragiek trouwens ook. Rowland geeft Moll geld, zogenaamd omdat hij haar wil onderhouden voordat ze kunnen trouwen. Elke niet door verliefdheid verblinde kijker ziet echter aan Rowlands vileine lachje dat ze gewoon een goedkoop hoertje voor hem is. Maar de onschuldig kirrende Moll weet niet hoe snel ze het lijfje van haar jurk moet openveteren als ze hem ziet, en laat zich met genoegen in allerlei standjes nemen. Want af en toe lijkt het verhaal niet zozeer op een boeketreeksboekje, als wel op het soort romannetje dat net iets vérder gaat. Veel tijd krijgen die seksscènes niet - en andere scènes trouwens ook niet. De 400 pagina's Defoe moesten immers in een krappe 200 minuten tv-film worden gepropt, en de regisseur koos voor een strikt chronologische vertelling zonder verdichtingen. Honderdtwintig pagina's per uur - zo snel leest zelfs een boeketreekslezer niet! Grote stappen gauw thuis, is het motto. Als Moll in London aankomt, roept ze dan ook op het eerste het beste feestje dat ze een rijke man zoekt om mee te trouwen. Haar snelle succes wordt ongetwijfeld mede veroorzaakt door haar uiterst effectieve jurk, zo één waar haar borsten bijna uitvallen. (Volgens Brigitte Kaandorp is dit effect overigens eenvoudig thuis na te bootsen door onder elke borst een grote grijze geitenwollen sok te proppen en het hele zaakje goed van onderaf aan te snoeren.) Je ziet de lager wal al opdoemen. Het ergste is nog dat de filmmakers misschien wel voor deze saaie chronologische vertelvorm hebben gekozen uit een bizar soort van respect voor het verhaal van Defoe. Want zelfs de scene waarin Moll "I'm coming" naar haar bazin roept terwijl ze door Rowland wordt geneukt op de trap, lijkt serieus bedoeld.

Moll Flanders, Net5, 21.25-22.25u.