NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
De ideale leeftijd voor boos kijken moet liggen tussen de 40 en 55. Middelbare leeftijd dus. Van de middelbare boosheid gaat de sterkste dreiging uit. Vroeger op school vond ik de leraren in die categorie de gevaarlijkste. Na 55 worden mensen milder, voor 40 is de toorn nog niet rijp. En de boze moet iets kunnen aanrichten. Woede is vertoon van macht maar niet te veel, want wie alles onder controle heeft, hoeft niet boos te zijn. Het verband tussen leeftijd, sociale klasse en woede zou onderzocht moeten worden.

Ik dacht eraan toen ik de Britse acteur David Jason zag als inspecteur Frost. Wat was hij op een schitterende manier boos. Zijn ogen puilden uit onder zijn geruite hoedje dat hij expres had opgehouden, de lippen waren grimmig op elkaar geklemd. Een nieuwe vrouwelijke interim- commissaris sprak hem streng toe. Hij keek haar niet aan maar stond dwars op haar blik voor zich uit te staren. Volgens haar had hij de regels overtreden bij een verhoor. "Meneer Mullett was misschien een makkelijke man, ik niet", zei ze over degene die ze verving. Hij keek vernietigend terug: "Nee mevrouw, u bent een vrouw".

Zo'n situatie, in een functioneringsgesprek, wordt geoefend in managerscursussen. Met deze botsing was de boog voor de rest van de aflevering A touch of Frost gespannen. De onbetekenende plot, een drugsmoord, deed er niet meer toe. De rest van de film wist een sarcastisch kijkende Frost zijn zaak tegen alle bureaucratische tegenwerking van de adjunct-commissaris, tegen de nieuwe community policing procedures en tegen elitaire onderonsjes te winnen. Frost wou een klassiek potje boeven vangen en dan moest hij de regels een beetje aanpassen. Anders dan zijn nieuwe manager kende hij het departement op zijn duimpje. Hij genoot van zijn wraak en al die middelbare mannelijke kijkers, verenigd tegen nieuwlichterij, genoten met hem mee. Frost won met zijn licht seksistische neigingen. In een Nederlandse serie zou het niet mogen. Foute moraal, verkeerde boodschap. In Engelse series is de woede van de middelbare middenklasse een vast thema. John Cleese van Monty Python en het voor de zoveelste keer herhaalde Fawlty Towers dreef erop. De middelbare middenklassewoede bestaat ook in Nederland maar het mag niet. In het IRT II schandaal zijn de rollen omgekeerd en dat is de harde werkelijkheid, inspecteur Frost. Vroeger zat Winnie Sorgdrager in de beklaagdenbank en zij had wel iets van de interim-chef van Frost. Gisteravond, op Den Haag Vandaag, zag ik vrouwelijke toreadoren Femke Halsema en Olga Scheltema tijdens een Kamerdebat op elegante wijze lansen drijven in de minister van Justitie, B. Korthals. De inhoud van de drugssmokkelplot mag de kijker niet weten, want de zaken waren nog onder de rechter. Maar het had iets te maken met corruptie en politiepraktijken die niet volgens de regels waren. Afrekeningen, drugssmokkel. Hoeveel wist de minister ervan? De minister, wiens warrige haar maar niet op dat kale plekje wil blijven plakken, maakte zwaar slagzij maar volgens de alwetende Mingelen zal hij het net redden. Het is boeiend schaduwboksen. Neem de voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie, Ella Kalsbeek. Zelden heb ik zo'n snel en bewegelijk praatmondje gezien. In de tijd dat er in het hoofd van minister Korthals één nieuwe gedachte opdoemt, heeft zij er al drie meegedeeld in twintig woorden. Eerder zag ik haar voor de Kamer uitleggen hoe de minister had gereageerd op haar onderzoek. De Kamerleden mochten raden en zij moest antwoorden zonder de plot vrij te geven. Een spelletje dat ze vroeger thuis vaak moet hebben gedaan, want ze kan het zonder ambtelijke formules. Wist de minister het?

"We hebben hem gevraagd, wist je het en hij zei nee", antwoordde ze. De minister zei het gisteren met meer omhaal. Ik wacht op de ontknoping van deze politieserie met een sterke rolbezetting. Maar de werkelijkheid wordt altijd zo ingewikkeld.