NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Waarom waren Archie Bunker en Mien Dobbelsteen niet echt? Ze keken nooit televisie. Dat is te begrijpen, want televisie kijken is saai om te zien. Er valt geen beeldverhaal over te maken. Maar de afwezigheid van het beeldscherm maakt soaps, drama's en comedies onwerkelijk. Je ziet mensen zomaar met elkaar praten, zonder afleiding. Dat komt niet meer voor.

De Britse comedy The Royle Family op zondagavond wil dieper graven. De serie bestaat uit gesprekken bij de televisie. Een dikke man, vrouw, dochter, jonge zoon en aanstaande schoonzoon converseren, terwijl ze op twee sofa's gezeten in de verte naar het zelfde punt staren, naar de televisie. Zo nu en dan komt het programma aan de orde, meestal hebben ze het over elkaar. Er wordt wel eens gescholden, maar felle conflicten worden vrijwel gesmoord in een verschuiving van perspectief op het scherm. Alsof ze plotseling verdoofd zijn. Dan is het een tijdje stil. Televisie legt een mistbank over de conversatie. Mensen zijn er nooit helemaal bij. The Royle Family wordt geleefd. Daarom is het geen hilarische comedy. Zelden moet ik er hard om lachen. Het is een tragisch commentaar op het dagelijkse bestaan in het schijnsel van de buis. Die staat steeds langer aan om de leegte te vullen. Ik was eens om zeven uur 's avonds in een pas opgeleverde wijk waar de meeste bewoners nog geen gordijnen hadden. Jonge echtparen, zonder kinderen nog, zwijgend met een bord op schoot voor de televisie.

The Royle Family is een vondst. De afleveringen die ik zag, vond ik boeiend maar na verloop van tijd ga ik me evenveel vervelen als de Royles zelf. Tv kijken naar tv-kijkers wordt saai. Het werd gisteren even interessant toen de televisie ook commentaar ging leveren op de Royles. Ik zag de aanstaande schoonzoon 's nachts zijn broek uittrekken, want hij ging overnachten op de familiedivan. Achter hem stond de televisie nog aan en daar trok tegelijkertijd een heupwiegende man zijn broek uit, midden op een podium, want het was een striptease. Zo parodieert, verbastert of verfraait het scherm de intiemste momenten. Dat moeten ze vaker gebruiken bij de Royle Family. Televisie maakt arme mensen agressief, vond gisteren de Italiaanse reclamemaker Oliviero Toscani in de documentaireserie over reclame Separating People from their Money. "Stel ik ben 15, mijn vader is alcoholist, mijn moeder huishoudster en als ik echt pech heb hoor ik bij een minderheid en heb ik moeilijkheden op school. De televisie praat tegen mij als mijn rijke vriend. Iedereen geniet daar van het leven, meisjes hebben lange benen. Dan ga je een auto bekrassen en een telefooncel slopen", zei hij. Hij vond dat reclame de armen discrimineert door hen een onwerkelijk rijke en gelukkige wereld voor te toveren. Maar pas op, Toscani verdient aan deze opvatting, want hij is van Benetton, de firma die met mooie reclame-affiches zelfs in wereldrampen glamour brengt.

De driedelige Duitse reclameserie Separating People from their Money werd gepresenteerd door de acteur Dennis Hopper en had een keur aan reclamespots. Over vrouwenkarate: er komen twee eieren in beeld. Dan zien we een vrouwenarm die de eieren stukslaat. Briljant moment. Broosheid spat in één haal geel uit elkaar. Zo ging het drie uitzendingen door en ik kon er geen genoeg van krijgen. Een eindeloze reeks originele bedenksels. Allemaal boodschappers die wat van mij willen. Na zoveel verkoopesthetiek raakte ik het onderscheid tussen schijn en werkelijkheid kwijt. Zeker toen ik even later de stem van Frans Bromet van Buren hoorde. Hij sprak Engels en het ging over de Compacq Presario 5696 met de Intel Pentium III processor. "What are you dreaming to do with it", vroeg hij een echtpaar.

"Shopping, yeah shopping on internet", was het antwoord. Ook Bromet zal na deze bijverdienste meer kunnen shoppen. Proletariërs, verenigt u niet, want het leven is fun.