NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Bij al mijn ergernis aan politicus Ed van Thijn had ik als kijkende kiezer de gedachte: ‘maar hij is zo aardig'. Hij meent het zo goed met de mensheid, hij zegt op emotionele toon zulke rechtvaardige dingen. Aardig zijn wordt belangrijker gevonden dan doortastendheid.

Van Thijn valt zo in de smaak dat zijn versie van de geschiedenis tot de driedelige televisieserie Retour Den Haag is verheven. En daar bleek dat hij zich door zijn vriend, hoofdcommissaris Nordholt liet gebruiken, voor wie hij in het geheim zo'n aardige pensioenregeling had getroffen. Hij had niet in de gaten dat die ook graag minister had willen worden. Zoveel opgestapelde vriendelijkheid leidde tot Van Thijns val. De held van het verhaal was hij niet.

De tweede en derde aflevering van de serie waren helderder dan de eerste. Ik was aan de figuren gewend geraakt. Huub Stapel zette een overtuigende Van Thijn neer. Tom Jansen leek niet op hoofdcommissaris Nordholt maar was wel een sterke politietopman. Maar Thom Hoffman maakte met zijn uitgezette onderkaak een kluchtige karikatuur van minister Ernst Hirsch Ballin. Zoals hij daar opgebaard lag met een hernia, als levend lijk met een kruisbeeld boven het hoofdeinde, dat is een spitting image.

Van Thijn werd daarentegen steeds authentieker. Kok was een serieus man. Hier sprak een politieke voorkeur uit voor de zittende macht. Het A-team van de PvdA tegen de komische Extraterrestrials van het CDA. Premier Lubbers (Rudolf Lucieer) was een grijnzende duivel met warrige wenkbrauwen, trager en ouder dan in het echt. Ik miste zijn snelle, flexibele, stootkussenzinnen.

Was Retour Den Haag comedy of televisiedrama? De makers konden niet kiezen. Er zaten aanzetten tot politieke satire in. Scènetjes die zo uit de krantencolumns van scenarist Martin Bril hadden kunnen komen. Van Thijn krijgt een belangrijk cellulair telefoontje van Hirsch Ballin, terwijl hij roeit op de Amstel. Als hij na een emotioneel gesprek ophangt, ziet hij dat hij wordt aangestaard door een meisje in een woonboot.

Er waren te weinig van dat soort beelden en teveel dialogen waar de informatie uit moest komen. Medescenarist Rogier Proper, tevens de vader van de Nederlandse soap, moet de doorslag hebben gegeven. In soaps wordt hoofdzakelijk gepraat. De makers hebben zich gehouden aan de geschreven terugblik van Van Thijn en die is beperkt, gezien de omvangrijkheid van het politieschandaal.

Ondanks deze beperkingen bleef ik geboeid kijken, want er spreekt wel durf uit zo'n serie. Het sterkst verlang ik naar politieke komedie. Nu moeten we het doen met de spitting image van de Edah-reclame. In de laatste commercial van die supermarkt herken ik de poppen niet. Er was genoeg ècht politiek drama, de afgelopen weken. Het debat over de Bijlmerenquête had de climax moeten zijn, maar viel door het spectaculaire voorprogramma in de Senaat in het water. Vandaar dat ik afgelopen weekeinde weinig opwinding bespeurde over het aanblijven van de ministers.

Oud-minister Maij Weggen, lijsttrekker van het CDA voor het Europese Parlement, had van de enquête geleerd, zei ze in de kerkelijke actualiteitenrubriek Kruispunt. Tijdens het verhoor had ze namelijk haar dorre gelaat met tranen besprenkeld. Ze bekende dat ze het een aantal keren eerder had gedaan. Na het verhoor kreeg ze veel bijval van briefschrijvers. De tranen getuigden van moed. Het Bijlmerschandaal toonde aan dat politici ,,meer emoties bij de mensen moeten tonen. Daar heeft het aan ontbroken'', zei ze op haar klagerige toon. Het ligt dus veel eenvoudiger dan iedereen dacht.

Je moet die Bijlmerpatiënten niet onderzoeken, maar met hen meehuilen. Dan had dat vliegtuigongeluk geen gevolgen gehad. Tranen zijn christelijk. Pas dus op, eurocommissarissen, er waait een nieuwe wind uit Nederland: Een aardige politica die nog huilt ook.