NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Hoe ik gisteren ook mijn best deed, medelijden kon ik maar niet krijgen met de frauderende casino- directeur. Zijn Zwitserse coderekening was in de publiciteit gekomen. Zembla bracht gisteren zijn lijdensweg in beeld. De voormalige directeur, Van Keulen, wandelde peinzend door de Amsterdamse Waterleidingduinen en stond stil bij een blauw wegwijzerpaaltje dat hij voor straf in de grond had moeten hameren. Met de publieke dienstverlening en de boete had hij geen moeite, want hij had spijt van zijn daad. Maar de opheffing van zijn privacy vond hij onverdiend. Met de fiscale speurders had hij afgesproken dat hij zelf op een door hem gekozen tijdstip zijn raad van commissarissen zou inlichten. Maar de volgende dag al had de secretaris-generaal van Justitie, Borghouts, de raad zelf gewaarschuwd. Bovendien kwam het uitgebreid in de krant. Achteraf viel zijn wandaad mee. De tweeënhalve ton die hij naar Zwitserland had gestuurd, was geen zwart geld maar had hij eerlijk verdiend met de verkoop van onroerend goed. Toch werd hij na al die publiciteit ontslagen. Het was een Nederlands Vreugdevuur der IJdelheden. Twee hoogleraren strafrecht, Buruma en De Doelder, gingen er eens goed voor zitten. Hoe durfden de justitiële autoriteiten de privacy van deze man op te heffen zonder dat de rechter een oordeel over hem had uitgesproken. Toch, onschuldig bleek de casinodirecteur achteraf niet te zijn. Hooggeleerd bedrijfsethicus prof. E. Kimman deed er een schepje bovenop: hij vergeleek de Zwitserse coderekening met het verhuizen naar België. Er was volgens hem een grijs gebied tussen illegale belastingontduiking en legale belastingontwijking. Met deze opmerking sloeg hij het fundament onder de rechtsstaat weg. Het is domweg immoreel om de wet te schenden. Ik geloof dat zelfs de berouwvolle casinodirecteur niet zo ver zou willen gaan als Kimman.

De bezorgdheid voor de privacy van een frauderende topman leek mij overdreven. Zo iemand krijgt niet voor niets zo'n hoog salaris. Hij moet aan hogere eisen voldoen dan de eerste de beste croupier. Ik ben blij dat Justitie zich genoodzaakt voelde om bijtijds de raad van commissarissen van Holland Casino te waarschuwen. Het gokwezen is gevoelig voor zwart geld en criminele infiltratie. Dan moet je juist als directeur zoiets niet doen om het goede voorbeeld te geven. Justitie heeft een speciale toezichtstaak, net zo goed als de raad van commissarissen. Jammer dat secretaris-generaal Borghouts alleen schriftelijk reageerde.

De privacybescherming voor verdachten is uniek Nederlands. Alleen hier bestaat een herenakkoord met de pers om de initialen van verdachten te publiceren. Maar ze staan wel in de krant. In het buitenland wordt de naam voluit genoemd, zeker als een bekend figuur is gearresteerd. Willen de hooggeleerden hoge verdachten uitzonderen van publiciteit? Daar had Zembla wel eens een vraag over mogen stellen.

In Nederland bestaat de neiging om de elite te beschermen. De meeste topsalarissen blijven geheim. Directeuren van Philips en Van Leer maken hun voorinformatie met optieverkopen te gelde. Ze zijn verbaasd dat het repercussies heeft. Ze zien hun hoge salaris niet als beloning voor grotere verplichtingen maar als bewijs voor hun goddelijke status. Ze zijn van de gewone wereld uitgezonderd. De media brengen hen op de gewone wereld terug.

Jammer genoeg wordt er te weinig gelekt. Want op één punt moest ik de ex-directeur van Holland Casino gelijk geven: de meeste andere houders van Zwitserse coderekeningen bleven anoniem. Met hen werden geruisloos schikkingen getroffen. Waren daar misschien niet veel zwaardere gevallen onder? Het maakt mij nieuwsgierig. En ik vraag me af of de de ex-directeur weer werk heeft. Want dat is de andere kant van de medaille: als je als enige bent gepakt, kom je niet meer aan de bak. Maar de ex-directeur heeft zijn straf gehad en verdient een eerlijke kans op een nieuw leven.