NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DIRK VAN WEELDEN
Laboratoria, constructiehallen en robots roepen niet snel een associatie op met R&B, gebracht door zingende en dansende meisjes. Toch zijn er een aantal clips uit de R&B hoek, die een uitbundig spel spelen met dergelijke technisch- industriële locaties. Ik kies er twee omdat ze elkaars spiegelbeeld zijn. De eerste is Hot Spot van Foxy Brown. De inleiding is grimmig, de camera baant zich een weg door iets wat een verlaten staalfabriek lijkt om voor een reusachtige kluisdeur halt te houden. Een brede, vervaarlijk uitziende portier laat ons met tegenzin binnen. De witte rook die rond de deur hangt doet vermoeden dat alles met vloeibare stikstof gekoeld is. In het halfduister springen zwart gespoten staalplaten, van het plafond neerhangende kettingen in het oog. Op een stalen vloer staan Foxy Brown en haar vriendinnen. Ze zijn allemaal spaarzaam gekleed in zwart leer en behangen met een overdaad aan metalen kettingen. Ze dansen brutaal en schokkerig, mechanisch. Foxy danst nauwelijks, maar daar tegenover staat dat ze een oogverblindende en royale roestvrijstalen bustehouder draagt. Ook haar misprijzende, uitgestreken gezicht staat spijkerhard.

De muziek is als een strakke machine, maar de nadruk ligt niet zoals bij veel hiphop op de bodemloos diepe basdrum en een luie hi-hat. Wat deze muziek doet dansen is een hortend en stotend tegenritme van hoge percussie. Het zijn metaalklanken, koude klikken, synthetisch getsjirp, knersen. Foxy's rap is al even koel, ze klinkt verveeld en beledigend, al heeft ze het over de hot spot die bij haar geraakt wordt. Foxy's linker wenkbrauw en dito mondhoek trekken bij iedere lange klinker verder weg van het centrum dan de andere helft van haar gezicht, waardoor al haar zingzeggen een minutenlang snauwen is. Het is net als de muziek, rauw en gestileerd tegelijk. Koude hitsigheid. Het enig vertederende aan Foxy in deze clip is haar volslanke, anti-aerobic buikje, dat bloot over de rand van haar strakke bikinibroek kijkt.

Tegenover de duistere, harde, scherpe kant van technologie staat de felverlichte, schone wereld van het laboratorium of het ruimtestation. Daarin dansen en zingen de drie dames van TLC in hun dure en verzorgde video No Scrubs. Ze treden op onder een reusachtig roestvrijstalen logo van TLC, in een spiegelende koepel en een volkomen steriele witte gang. Ze dragen drie outfits. Een zwart leren vechtpak met donkerrode flitslichten, een witte broek met een topje van vogelveren en een strak ruimtepak van zilverfolie. Hun lied gaat over snelle jongens met hun grote monden die nooit op hun ware liefde kunnen rekenen. Ze willen ware liefde en respect. De clip toont net als die van Foxy Brown een volledig gesloten technisch mini-universum. Maar dat van TLC is veel rijker in zijn schakeringen. De muziek is deinend en vol warme harmonieën.

Dromerigheid (zingen op een enorme schommel) en stoere strijdbaarheid wisselen elkaar af. Een van de hoogtepunten is een korte scène waarin een van de meisjes uitgedost is als een bionische schone, in een paarsblauw harnas en een helm met grote zilveren antennes. Haar bewegingen zijn afwisselend vloeiend en menselijk, dan weer machinaal en robotachtig. Alles op het ritme van de muziek. Misschien tonen deze clips wel heel hedendaagse droombeelden: mensen en machines die versmelten en geen van beiden verliezen, maar een nieuw en stralend soort worden.