NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

DIRK VAN WEELDEN
Met gemak de vreemdste muziekvideo die de laatste maanden over uw schermen scheert hoort bij het nummer Windowlicker van Aphex Twin en is geregisseerd door Chris Cunningham.

Als ik begin met het opsommen van de ingrediënten lijkt er nog niets aan de hand. De lokatie is zonnig en bevat palmbomen. Vanuit een kikvorsperspectief zien we een artiest met een wilde haardos en een grote zonnebril die gehuld in een verblindend wit jumpsuit draait en danst. Buiten en in een spierwitte, verlengde limousine is hij omringd door langbenige dames op hoge hakken. Ze zijn gekleed in krap bemeten witte bikini's. Zij dansen om hem heen. Hun billen zijn vaker en langer in beeld dan de rest van hun fysiek, liefst in slow motion. De dames kussen, kronkelen, schurken zich tegen hem aan, kruipen over hem heen. Het gezelschap wordt gevolgd door een stel jongens in een cabriolet, die nieuwsgierig zijn naar het vrouwelijk schoon aan boord. Af en toe steekt er namelijk een deel van een danseres uit het dakraam. De rit eindigt op een zo mogelijk nog zonniger, paradijselijker locatie, waar het hele stel hun dansje weer opvoert. De jongens uit de cabriolet arriveren ook en slaan in paniek op de vlucht. Waarom? Omdat zij, net als wij, onnozele consumenten van muziekvideo's, oog in oog komen met een gruwelijke waarheid. De artiest is een nepfiguur, een clown, die niet eens zingt. De meisjes, die eerst zo aantrekkelijk leken, hebben allemaal dezelfde monsterlijke tronie. Uitgezakte kaken, reusachtige peervormige neuzen, dikke wit uitgeslagen lippen, botterige voorhoofden als van een pitbull en tot slot zijn ze overdekt met behaarde wratten en behept met de teint van bewoners van het mortuarium.

Het nummer van Aphex Twin oftewel Richard D. James is geen parodie op rapmuziek of R&B. Er is een wat slome dansbeat, omspeeld door zoemende, pruttelende, knorrende, gierende en ploffende geluiden. Het is para- muziek, te veranderlijk en treiterig om muzak te zijn, maar ook geen opwekkend dansnummer. Het is muziek die weigert op gang te komen, die ons sart door er niet echt te willen zijn.

Windowlicker (Londens bargoens voor een mafkees die mensen met rare streken in verlegenheid brengt) is een absurde practical joke, die het hilarische en afstotelijke van de gemiddelde muziekvideo onthult. De meligheid slaat om in afkeer, en als kijker voel je je onnozel om je eigen schrik.

Het is een klein meesterwerkje, dat je geen parodie kunt noemen, daar is het te spookachtig voor, te veel doortrokken van een vrolijke verachting. Na Windowlicker is de gemiddelde rap of R&B video verdacht, het bedrieglijke begin van een nachtmerrie.

Op de website is dit artikel geïllustreerd met fragmenten uit de clip. (www.nrc.nl)