NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Wat ben ik saai. Als een vriendin mij tijdens een diner met champagne twee kaartjes voor een cruise zou presenteren (,,verrassing!"), zou ik er veel voor over hebben om niet te hoeven gaan.

En om in Gran Canaria in tangaslip achter een speedboot onder zo'n vlieger te gaan hangen, midden in de brandende zon, lijkt me een deprimerend vooruitzicht. De klantjes van het programma Blind Date vinden dat allemaal fantastisch. Mensen moeten er wat voor over hebben om aan een partner te komen.

Hoewel ik niet pas in het profiel van de romantische, geestige, sportieve, sterke en o zo gevoelige vrijgezel die van knapperend haardvuur en kaarsen houdt, vind ik dit donderdagavondprogramma een belevenis. De oplettende presentator Bert Kuizenga moet een schat aan ervaring opdoen over sociaal wenselijk gedrag anno 1999.

De formule is even eenvoudig als effectief. De hoofdpersoon, man of vrouw, heeft bijna één uur om te kiezen tussen drie vrijers.

Die kan hij in het begin alleen en profil zien achter een wit scherm.

De kandidaten komen swingend en dansend op voor een joelend publiek dat hen wél kan zien. Een stem roept dat ze graag lachen.

Gevoel voor humor heeft iedereen. Je valt erbuiten als je niet meedoet aan het permanente poldercarnaval. Allen gaan ze vlot, vlot, vlot het leven door. Ze houden van experimenten en zijn voor alles in. Mannen van middelbare leeftijd in strakke spijkerbroek en kleurrijk hemd, vrouwen berekenend opgemaakt en zorgvuldig afgekleed. Na de opkomst gaan de kandidaten een verdieping hoger zitten dan de hoofdpersoon, zodat ze elkaar niet kunnen zien.

De hoofdpersoon moet wijzer worden door het stellen van vragen. Daar zit een heel wensenpakket in besloten. De vragen worden specifieker naarmate de hoofdpersoon ouder is. Je ziet de mislukkingen van vroeger er doorheen.

,,Wanneer schaam jij je voor je partner?", vraagt Patricia. Voor zichzelf schaamt zij zich niet, want anders zou ze niet in zo'n show verschijnen. Beide mannen vinden het erg als hun vriendin tijdens een feestje dronken zou worden of gaat flirten. En het lijkt of ze het al eerder hebben meegemaakt.

,,Ben jij gauw zeeziek?", vraagt een enthousiast zeiler aan een kandidate. ,,Heb jij een tatoeage?", vraagt hij later. ,,Ja?", zegt er eentje en die valt dus af, want je ziet hem schrikken.

,,Wat doe je als mijn dochtertje protesteert als we elkaar op de bank een kus geven?", vroeg Patricia vorige week. Mannen denken bij hun vragen vaak aan hun seksuele wensen.

Er moeten twee kandidaten afvallen en dat appelleert aan het sadisme van de kijker. Het blijft een vernedering. Het "sorry' van de hoofdpersoon maakt niets goed en ik begrijp niet waarom mensen zich aan zoiets onderwerpen.

Maar presentator Bert Kuizenga heeft een goede neus voor dergelijke sociale situaties en onduidelijke impasses kan hij met zijn vragen vlot trekken zonder banaal te worden.

De uitverkorenen mogen met elkaar een weekje op vakantie.

Niet benijdenswaardig, zo lang gedwongen intiem met een onbekend persoon. Hoort bij de seriële monogamie, oudere dertigers in een volledig georganiseerde Blue Lagoon, waar ze zich als prille tieners mogen gedragen. Meestal komt er geen relatie van. In het volgende programma mogen ze dat komen uitleggen.

In het begin valt al gauw te raden hoe het loopt. Regiolect lijkt in de mode, maar mannen met een lokaal gekleurde tongval vallen snel af. Een eeuwig alleenstaande maakt minder kans dan een gescheiden man met kinderen, want die heeft ervaring. Een paar kaarsen zijn okee, maar de hele kamer vol zetten voor een eerste avondje is teveel. Gisteren waren de vrouwelijke kandidaten net iets te ordi voor de mannelijke hoofdpersoon, een thuis werkend verzekeringsagent. De meest natuurlijke persoon was wat dik. Hij koos de geblondeerde met korte jurk en blote benen. ,,Eerlijk is eerlijk, haar silhouet zag er ook niet slecht uit", zei hij. Wat is de wereld toch simpel.