NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
De stad werd een beetje mooier toen Johnny's gezicht losjes door de straten was gestrooid. Hij droeg, zichtbaar ongemakkelijk, een doorsnee H & M-bloesje - maar dat is hem onmiddellijk vergeven. Zijn spaarzame stoppeltjes maken alles goed.

Johnny Depp op een reclameposter. Het kan hem niet echt zijn bevallen, gezien zijn voorwoord bij een boek over Tim Burton, in wiens Edward Scissorhands hij doorbrak als filmacteur. Depp schreef, doelend op zijn rol in de tv-serie 21 Jump Street: ,,I was fucked and plucked with no escape from this nightmare. (...) TV- boy, heart-throb, teen idol, teen hunk. Plastered, postered, postured, patented, painted, plastic!''

Depp is allesbehalve plastic, je hoeft om dat vast te stellen alleen maar de film Ed Wood te zien, waarin hij vol overgave deze legendarische B-filmmaker gestalte geeft. Maar wie vanavond Cry-Baby bekijkt, ziet een Depp die toch van top tot teen uit kunststof lijkt te bestaan. Regisseur John Waters, de koning van de slechte smaak, geeft in deze hilarische parodie op de jaren vijftig- musical dan ook een forse knipoog naar Depps status als tieneridool. Johnny speelt een aalgladde, supercoole nozem, in het bezit van een haarlok die precies op de juiste manier over zijn voorhoofd danst. ,,Evil is in his blood'', waarschuwt de grootmoeder van het brave meisje waarop hij verliefd wordt. Ze vergist zich, het kwaad schuilt in de zilte traan, die hij plengt als hij zijn grote liefde in de ogen kijkt. Later drinkt dit meisje, parelend van het zweet, een glas vol traanvocht op, een wel erg duidelijke toespeling op seks. Regisseur Waters omarmt met liefde het uitschot der aarde, wat ook te zien is aan de rolbezetting: ex-terroriste Patricia Hearst, ex- pornoster Traci Lords en ex-Warhol-acteur Joe Dallesandro spelen mee. De film is, net als al Waters' andere, opgenomen in zijn woonplaats Baltimore, door hem bejubeld als 'Trashtown, USA, the Sleaziest City on Earth'. Ooit verorberde het travestiete popidool Divine hier een echte hondedrol in Waters' Pink Flamingos, maar Cry-Baby is veel milder. Dit Hollywooddebuut bevat echter voldoende verderfelijke ideeën en sardonische humor om Waters niet van uitverkoop te kunnen beschuldigen. Al doet hij dat zelf wel in zijn boek Crackpot (1987): ,,Ik heb altijd al uitverkoop willen houden. Het probleem is dat niemand me wilde kopen.''

Cry-Baby (John Waters, VS, 1990), Veronica, 20.30-22.00u.