NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Tuurlijk heb ik toch gekeken naar de Carré-manifestatie van Freek de Jonge en Herman van Veen. Een vergrijsde anti-war-happening, kalm, goed afgekleed. Artiesten in zwart, smoking of zwart-kanten mouwen en zonder luid protest, gestamp of moordenaar-geroep.

De heilige overtuiging van het eigen gelijk ontbrak. Staakt het Vuren heette het, maar vooruit, het was voor gironummer 555. Voornamelijk muziek. Shostakovitch en Mathilde Santing met een lied van Randy Newman. Jasperina de Jong zong Brecht en een paar regels lang schemerde de stem van Lotte Lenya. Lied einer deutschen Mutter. Boudewijn de Groot had zijn gitaar meegenomen. Zijn witgrijze haar, een dikke bos nog, maar korter dan vroeger. Voor zijn doen zong hij traag. Zijn oude anti- Vietnamlied, Meneer de president, wilde hij niet inzetten want de omstandigheden waren toch anders, vond hij. Nu zou het Geachte premier Kok moeten heten en dat ging hem kennelijk te ver. Drie kwart van de Nederlanders staat achter deze oorlog. Aan het begin van de Vietnamoorlog stonden ze in ruime meerderheid achter de Amerikanen. Er is nog geen beroep gedaan op uithoudingsvermogen. Herman van Veen las een gelegenheidsgedicht van Judith Herzberg voor, waarvan dit citaat:

het duurt altijd langer dan je denkt

ook als je denkt

het zal wel langer duren dan ik denk

dan duurt het toch nog

langer dan je denkt

Voorganger Freek de Jonge was minder zeker van zijn zaak geworden. Hij bekende dat hij het ook niet wist. ,,Wij staan hier en u zit daar. Misschien hebben we wel fout gezeten. We weten het niet.'' Ik ontwaarde een domineegalm. Is hij wel uitverkoren? Zo keert iedereen terug in het land van zijn vader.

Later op de avond zag ik de laatste aflevering van de Teleac-cursus Wie heeft hier de leiding? De Canadees-Nederlandse Nina Brink van het succesvolle internetbedrijf World Online werd voor de tweede keer door managementspecialisten ondervraagd. Managementdoctrine bevat me teveel abstracties. ,,Als ik mijn punt wil maken, wil ik dat duidelijk doen maar ook met rekenschap van wat anderen denken'', zei Brink. Zonder concrete voorbeelden zegt mij zo'n uitspraak weinig. Dat ze samenvat wat andere mensen denken, is heel verstandig maar ik zou wel willen weten hoe en wat.

Een favoriet filmfragment van haar was de taart in het gezicht van Bill Gates van Microsoft, de in de computerwereld gehate monopolist. Als zij die in het gezicht had gekregen, had ze gelachen en de room lekker afgelikt, zei ze. Hiermee verraadde ze de niet-officiële gevoelens, die haar voortstuwen.

Ze zat in verstijfde houding, perfect opgemaakt, perfect figuur, gebeeldhouwd blond haar, met de benen strak over elkaar want haar rok viel net boven de knieën. Zo moet een topvrouw zich kleden. Haar ondervragers waren allen broekendragers, ook de enige andere vrouw, presentatrice Ellis de Bruin. Zo'n rok geeft je een heel andere wereldvisie. Mij lijkt dat je je kwetsbaarder voelt dan met een broek, minder ongenaakbaar, afhankelijker van anderen in het gezelschap. Die kunnen onbeschaamd proberen in te kijken. Je moet socialer zijn, al die anderen voor je winnen. Maar je kunt ook een overdreven defensieve houding aannemen. Een foute beweging en iedereen ziet je ondergoed. Vergeleken daarbij is een driedelig zakenpak een comfortabele tent. De drager hoeft alleen het afzakken van zijn sokken in de gaten te houden. Wat een wereld van verschil.

De zwakke plek in de uitrusting van de zakenvrouw is ook ontwapenend en nodigt uit tot helpen en meedenken. Dat werkt in het voordeel van krachtige vrouwen die weten wat ze willen. Ik denk aan de mantelpakdiplomatie van de streng moederlijke Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Madeleine Albright die gisteren haar Russische collega over Kosovo sprak. In haar stel ik meer vertrouwen dan in vak- entertainer Freek de Jonge of in de mooie neus van Cleopatra.