R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
F I L M V O O R A F :
The Last Seduction
DANA LINSSEN
Bridget, of onder welke andere naam Linda Fiorentino in The Last Seduction (1993) nog meer door het leven gaat, is gewoon slecht. Ze is elegant, dominant, sexy en slecht. Door en door slecht. Of beter gezegd, efficiënt slecht. Ze wil geld hebben en soms hoef je daar niet voor te werken, maar moet je er wat andere dingen voor over hebben. Zoals misdaad en moord. En daar kan je dan weer wat geld voor nodig hebben. Zo ontrolt de plot van The Last Seduction zich in de beste traditie van de misdaadfilm. Bijna vanzelf, alsof de ondergang van de personages onvermijdelijk is. Voorbestemd. En Linda Fiorentino stiefelt daar een beetje tussendoor. In schaduwrijke steegjes en schaars verlichte bars, want geen film noir-cliché blijft onbeproefd. Al situeerde regisseur John Dahl (1956), die twee jaar eerder debuteerde met de eveneens neo noir thriller Red Rock West, zijn film niet aan de zelfkant van het grootsteedse waar Humprey Bogart en consorten hun weg vonden, maar juist in small town America. Het kwaad is overal. Maar Dahl trekt daar geen morele conclusies uit. Hij laat het zien en kluistert daarmee de kijker voor even aan zijn stoel. Eind vorig jaar kwam The Last Seduction II uit. Het soort film dat Dahls onverwachte succes nog eens dunnetjes over wilde doen. Het soort film waarmee producenten hopen het succes van een origineel nog eens te evenaren. Dahl niet. Die had toen net de laatste hand gelegd aan alweer zo'n lekkere misdaadfilm: Rounders.
The Last Seduction (John Dahl, VS, 1993), VRT, 21.30-23.20u.
|
NRC Webpagina's
19 MAART 1999
|
Bovenkant pagina |