NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Aan wie deed Connie Palmen mij denken gisteren? Ja, aan Hans van Mierlo, haar nieuwe vriend. De zelfde betogende handgebaren maar vooral dezelfde innemende lach met die unieke combinatie van samengeknepen ogen en opgetrokken wenkbrauwen. Die beroemde D66-lach. Als in een beeldanimatie vervormt die haar gelaat.

Het zal onbewust zijn. Uit haar boeken komt een persoon naar voren die zich om haar liefdes wikkelt, alles uit hen zuigt. Haar debuut De Wetten was een reeks metamorfosen in verschillende relaties van een vrouw zonder eigenschappen. Een filosofische schelmenroman. En nu verkeert ze met de oprichter van de eerste partij zonder eigenschappen. Wat maakt Palmen tot zo'n literaire popster tot ver over de grenzen, minder vals dan Madonna? Het moet te maken hebben met die veranderlijkheid en openhartigheid. Net als bij Madonna wordt roem zelf haar onderwerp. Op papier bekent ze intimiteiten die ook weer niet zo uniek zijn dat niemand ze begrijpt. Schrijven als striptease. Gevoelens zijn handel. Emoties gaan als geslachte en kaalgeplukte kippen over de ether. Net als al die mensen die hun hart uitstorten wil ze geen privacy, geen geheimen. Al die fans klampen zich aan haar gevoelens vast en door haar gezicht maakt Van Mierlo een kleine comeback.

,,Vindt u het zo fijn om me te ontmoeten?'', vraagt ze aan een lezeres. ,,Moet ik nu ja zeggen?'', antwoordt die verlegen.

,,Als u nee zegt, dan eh..'', antwoordt ze lacherig dreigend.

In televisie-interviews is ze terughoudend en zegt ze zelden iets bijzonders of persoonlijks. Niet het type dat wil epateren met verklaringen en filosofietjes. Ze blijft afwachtend. Ivo Niehe werd gisteren niet toegelaten tot haar appartement maar moest het doen met een kamer in Hotel de 'l Europe, zo'n anonieme omgeving waar schrijvers reeksen interviewers toelaten. Vroeger was ze wat wazig bij zulke gesprekken, tegenwoordig is ze alert en lacht ze die lach.

Haar grote levensdoelen zijn bereikt. Geslaagd in liefde en in werk, gelukkiger dan ooit, zei ze. ,,Oergezellig'' aan de top. En toen die olifant met de grote snuit.

Niehe is geen Ischa Meijer. Hij mist de stekeligheid. Toch praat hij met Nederlandse sterren spontaner dan met veel buitenlandse. Gisteren zat hij niet zenuwachtig voor zich te staren naar een lijstje vragen, bang voor verstoorde reacties maar hij luisterde en reageerde, een enkele keer zelfs gevat. Dat was hij vorige week zelfs tegenover de Britse natuurfilmregisseur David Attenborough. Hij durfde zonder de gebruikelijke excuses het controversiële filmen in dierentuinen aan te roeren.

Ondertussen werd het knap onaangenaam in mijn tv-kamer. Steeds meer pesterijtjes van redacties en technici. Mankerende teletekstpagina's. Zelfs de commerciële Barend en van Dorp, waar geen CAO- kwestie speelt, ging woensdag op testbeeld. Bij wijze van grap maakte Paul de Leeuw gisternacht de helft van het beeld zwart. Zo halveerde hij zijn uitzending.

Het duurde deze week steeds langer voor de uitzending begon. ,,In verband met de de vastgelopen cao-onderhandelingen tussen werkgevers en werknemers van de publieke omroep is dit een werkonderbreking. Wij vragen hiervoor uw begrip.'' Was ondertekend redactie. Maar begrip waarvoor?

En waarom moesten ze mij hebben en niet de omroepdirectie? Kon je niet beter het beeld helemaal op zwart zetten?

De actievoerders deden geen poging om de publieke opinie mee te krijgen. Een klassieke fout. En dat voor omroepwerkers, communicators bij uitstek. Waarom legden ze het niet uit tijdens die irritante pauzes? Vanzelfsprekend lag mijn solidariteit niet bij tv-makers die niet geïnteresseerd zijn in de derde partij in hun cao-kwestie, de kijkers. Maar goed, het is ze zonder ons gelukt, het akkoord. Vanavond is alles weer te zien. Toch volgende keer beter.