NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Sinds gisteren hebben we er een Bijlmerpatiënte bij: de huilende ex-minister Maij Weggen. Of liever gezegd twee patiënten, want voormalig burgemeester van Amsterdam, Ed van Thijn, is ook getraumatiseerd. Hij had het nog steeds op het netvlies staan, zei hij, terwijl hij nog net niet in tranen uitbarstte. 's Nachts zag hij de beelden voorbijtrekken. De rest van zijn leven zal het hem bijblijven, zei hij met gesmoorde stem tegen de verslaggever van Netwerk na het enquêteverhoor.

Emotie wordt gerespecteerd op televisie, meer dan een goed doortimmerde verdediging. De televisieverslaggevers hadden begrip voor Maij Weggen. ,,Achteraf schaamde ze zich ervoor, terwijl het eigenlijk helemaal niet nodig was'', concludeerde de verslaggever Frits Wester van RTL4-nieuws. ,,Vervelend, menselijk, kan iedereen overkomen'', concludeerde Netwerk. Dat was een understatement. Want wie wil niet aan het slot van het stierengevecht het gewonde dier onder de vele steken zien bezwijken? Na het verhoor rende Netwerk achter haar aan om te kijken of ze het nog eens wilde doen. Ik moet bekennen, ook ik wilde alles zien, de camera recht op het betraande gezicht van Maij Weggen, van begin tot het einde. Maar halverwege de huilbui, vlak na de schorsing, wisselde de regisseur van camera en zagen we haar ver van achter, tijdelijk knock-out in het centrum van de aandacht. Achteraf een pluim voor de regisseur die mijn traandorst niet leste en afstand bewaarde. Plotseling verlangde ik naar de onbewogen ambtenaren Weck en Wolleswinkel.

Vroeger leerde ik de stelregel lex dura sed lex (de wet is hard maar het is de wet). In de teledemocratie ligt dat anders. Daar heeft het zin om via de camera op de gevoelens van de autoriteiten in te werken door bijvoorbeeld te gaan hongerstaken. Een gevaarlijk precedent, het belonen van zo'n hongerstaking, maar het gebeurde. Een klein aantal stakers kreeg eind vorig jaar een verblijfsvergunning. Het had staatssecretaris Cohen aangegrepen. Dus nu is er weer een hongerstaking. En er is hoop. Burgemeesters zijn gemobiliseerd om te adviseren. Want nu geldt lex dura sed animus fortior (de wet is hard maar de emotie is sterker). Maar zijn de mensen die in hun gevoelens vluchten nog wel gezagsdragers? Wie houdt de hersens bij elkaar? Wat was het leven gemakkelijk toen de internationale solidariteit zich niet uitte in morele dilemma's over verblijfsvergunningen en opvang maar in geldhulp en demonstraties tegen de dictatuur in Verweggistan. Het bezoek van Mandela doet denken aan die zwart-witte tijd. Gisteren bedankte hij de juichende Amsterdamse massa's voor de Nederlandse steun tegen de apartheid. Een fijn gebouwde man met een enorme aanwezigheid op de televisie. Aan de vooravond van Mandela's aankomst zaten de vele vaders en moeders van Mandela's succes bijeen in een speciale uitzending met Joop van Zijl. Onder hen minister Pronk in zijn oude rol. Echt kritisch wilde het programma niet worden. In de aankondiging stond een interview met Mandela door Pia Dijkstra en ik was er voor gaan zitten. Maar het bleek een persconferentie in Johannesburg te zijn waar Dijkstra een paar vragen had mogen stellen. Je krijgt dan diplomatieke antwoorden als 'de relaties met Nederland zijn goed'. Kan Dijkstra in zulke omstandigheden niets aan doen. Ongetwijfeld had hij eerder gezegd 'de relaties met Noorwegen zijn goed', 'de relaties met Denemarken zijn goed'. Maar naast de gulle Pronk hebben wij ons koningshuis met wildspecialist Prins Bernhard en zijn Afrikaminnende schoonzoon Prins Claus. Als gewone burger bedel je om een handtekening maar als koninklijk persoon kun je met de gast op een statieportret. Daar zag ik de voorbereidingen van, de koninklijke familie met de Heilige Mandela in het midden. Had iets aandoenlijks. Mandela was weg van zijn zware taak thuis. Tranen kan Zuid-Afrika niet meer gebruiken, want het arme zwarte volk heeft er al te veel van.