NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARK DUURSMA
Amerikanen zijn er gek op: Italo-kitsch. Rare Britten in Toscaanse villa's tijdens het Interbellum, landgenoten in open sportwagens langs de Amalfi-kust; als het om film gaat, leent Italië zich goed voor de export. Sinds kort is het genre verrijkt met een curieuze variant:Kan regel niet uitvullen vader-en-zoon-in-concentratieKan regel niet uitvullen kamp. Zelfs in die variant is Italië voornamelijk pittoresk.

In Il postino worden alle middelen ingezet. Het eilandje voor de Italiaanse kust - Capri melden sommigen, maar in de film wordt geen naam genoemd - waar Pablo Neruda in 1952 zijn ballingschap doorbrengt, oogt als een tijdloos mediterraan paradijs. Vissers halen hun netten binnen en verpozen in de kroeg bij de lokale schoonheid en haar norse tante. Postbode Mario fietst over het eiland om Neruda zijn dagelijkse portie fanmail te bezorgen. Intieme strandjes nodigen uit tot poëzie en liefde.

Il postino was een hit. Wereldwijd, maar vooral in Amerika, werd de vriendschap tussen de eenvoudige postbode en de beroemde dichter omarmd. Twintig miljoen dollar leverde de film op in de Verenigde Staten, ongekend veel voor een buitenlandse film. Het overlijden van initiatiefnemer en hoofdrolspeler Massimo Troisi, onmiddellijk na de opnamen, werd door de Amerikaanse distributeur Miramax dankbaar uitgebuit. Het was dan ook een heroïsch verhaal: gezien zijn zwakke hart verbood de dokter Troisi elke inspanning, maar hij zette door.

Waarom zo cynisch over zo'n lieve film, zo'n fijnzinnige ode aan de kracht van poëzie? Omdat het me allemaal te berekenend is, te zoetig en te veel bestemd voor een internationaal publiek van Italië-zwijmelaars. Uitgerekend Troisi zit nog het meest in de weg. Philippe Noiret is gepast afstandelijk als Neruda, maar Troisi is zó sympathiek, schutterig en dienstbaar dat hij vooral irriteert. Als vleesgeworden onschuld stuntelt hij door de film, en natuurlijk blijkt zijn poëtische inborst die van Neruda te evenaren: ,,Mario, ik heb een adjectief nodig. Hoe zijn de visnetten?'' ,,Triest, don Pablo.''

De Chileense schrijver Antonio Skármeta, op wiens roman Ardiente paciencia de film is gebaseerd, verfilmde zijn eigen boek in 1983 en speelde zelf mee. Op de Movie DataBase (www.imdb.com) oordeelden 12 mensen over die film, tegenover 2669 voor Il postino. Maar de score is 0,3 punt hoger: 8,4. Dat maakt nieuwsgierig.

Il Postino (Michael Radford, Italië, 1994) Canvas, 20.55-22.45u.