NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

CAROLINE DE GRUYTER
,,Zag je gisteren die talkshow met die Hamas-man en de vredesonderhandelaar van Arafat? Ze schreeuwden zo tegen elkaar, ik dacht dat ze elkaar gingen vermoorden!'' Al-Gezira TV is het gesprek van de dag in Palestijnse kantoren en koffiehuizen. Alles wordt gezegd, niets verzwegen. Wie wil weten wat er in de Palestijnse autonomie gebeurt, kijkt naar Gezira, niet naar de Palestine Broadcasting Corporation (PBC), vlaggenschip van PLO-leider Yasser Arafat en symbool der Palestijnse soevereiniteit. Jarenlang mochten de Palestijnen van de Israelische bezetter geen eigen tv-kanaal hebben. Nu ze er een hebben, stemmen ze af op Gezira, het satellietkanaal uit... Qatar.

In juni 1994, toen Gaza en Jericho autonomie kregen en de Palestijnse Autoriteit werd gevestigd, begon de PBC met uitzenden - vanuit Arafats kantoor, wat sommigen direct een naar voorgevoel gaf. Maar het was een emotioneel moment: tot dan toe waren de Palestijnen voor hun nieuwsvoorziening aangewezen geweest op de Israelische televisie.

Voor PBC was geen geld, geen studio en slechts één cameraploeg (met geschonken camera's). Het zwakke signaal was haast niet te ontvangen, maar de PBC was, met of zonder kinderziektes, een stap op weg naar onafhankelijkheid. Een groenteboer stemde 's ochtends al op de zender af, en zat uren te turen tot het scherm eindelijk van sneeuw overging op een in elkaar geknutseld logo en de tonen klonken van Biladi, het Palestijnse volkslied, dat ook altijd verboden was geweest.

Nu, ruim vier jaar later, opereert de PBC uit Ramallah, op de Westelijke Jordaanoever. Maar alles gaat voor uitzending eerst via de controlekamer in Gaza, die nog steeds in Arafats kantoor is gevestigd. ,,Wij willen het Palestijnse imago verfraaien en aan de nationale identiteit werken'', zegt directeur Radwan Abu Ayyash. ,,Aangezien Arafat daar het symbool van is, moet hij worden gerespecteerd.'' Het resultaat is een barrage aan folklore en propaganda, identiek aan de staatskanalen in veel andere Arabische landen, maar dan met Arafat als protagonist. Arafat inspecteert het vliegveld, ontvangt een buitenlandse gast, bezoekt een weeshuis - en in de minuten die resteren, volgt overig (gefilterd) nieuws. Toen het Israelische leger Bethlehem ontruimde, opende de PBC het nieuws met een eigen verslag van Arafats bezoek aan een hospitaal in Gaza. De 'bevrijding' van Bethlehem, het tweede onderwerp dat in veler ogen de opening had moeten zijn, werd van buitenlandse persbureaus gehaald. De PBC filmt het Palestijnse parlement, waar over corruptie en andere gevoelige zaken wordt gedebatteerd, alleen in de gang: als Arafat aankomt en als hij vertrekt. In 1997 begon een particuliere zender de debatten zelf te filmen. Na een paar weken werd de zender gestoord. Door de PBC. De directeur van het kanaal, die een geldige vergunning had (niettemin ,,een piratenzender'' zegt de PBC-directeur), werd opgepakt. Daarop trokken veel westerse donoren hun handen van de PBC af. Nu brengt het kanaal uit armoe steeds meer Egyptische soaps en Tom & Jerry- cartoons (Arafats favoriet), waarvoor vaker niet dan wel auteursrecht betaald wordt.

De enige publiekstrekker is 'Gesprek van de Week' op zondagavond, de talkshow van een adviseur van Arafat. Hij geeft ministers, burgemeesters en andere functionarissen op hun kop wegens slechte wegen, de tergende bureaucratie en ander ongemak waar het volk vol van is. De presentator is grappig en goedgebekt. Maar men weet: het is een façade, veel mensen die opbellen met vragen zijn van tevoren geïnstrueerd en het komt weer rechtstreeks uit Arafats kantoor. Vandaar dat op Palestijnse daken steeds meer satellietschotels verschijnen. Men kijkt naar Al- Gezira TV uit Qatar, naar de Israelische televisie en naar MBC, de (Saudische) Middle East Broadcasting Corporation vanuit Londen - in die volgorde. De PBC komt op veler voorkeurslijstjes niet voor, ook al is zij vorige week zelf op de satelliet gegaan.

,,Televisie weerspiegelt de staat'', vindt een Palestijn. ,,En in ons geval betekent dat: soevereiniteit gaat boven alles. Het resultaat is niet om aan te zien.''